Ένας απολογισμός και μια προσδοκία*

Τι και αν στις εκλογές εκφράστηκε έντονη διαμαρτυρία και απογοήτευση για τα δύο κόμματα εξουσίας. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ταιριάζει η παροιμία ‘Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς’. Τα συγκεκριμένα κόμματα έχουν εντρυφήσει στο να βάζουν αστερίσκους στους διάφορους νόμους που ψηφίζουν και διαφαίνεται ότι έχουν υποβαθμίσει την εύθραυστη σχέση τους με το κοινό αίσθημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, οι απεργίες στα ΜΜΜ και οι προτάσεις που ακούστηκαν και από επίσημα χείλη για εξαίρεση κατηγοριών/συντεχνιών από το ενιαίο μισθολόγιο, με έμμεσο στόχο την προστασία των εγκαθιδρυμένων πελατειακών σχέσεων. Για άλλη μια φορά, παρά την εφαρμογή του μέτρου της επίταξης, γίνεται προσπάθεια για καταστρατήγηση του γενικότερου κοινωνικού-συλλογικού συμφέροντος, προς χάριν του προσωπικού.

Αναφερόμενος στην συλλογικότητα, δεν μπορώ να μην θίξω και τις ευθύνες που έχουμε όλοι μας σε κρίσιμα θέματα, όπως η φοροδιαφυγή. Διαχρονικό θέμα στην χώρα μας, επιστρέφει πάντα στην επικαιρότητα με διάφορες μορφές, είτε προέρχεται από μια ηλεκτρονική λίστα, είτε από την καθημερινή επαφή του πολίτη με ένα κομμωτήριο, ένα ψιλικατζίδικο, κλπ.. Φρονώ πως σε αυτό το θέμα, η συμμετοχή αλλά και η εθελοτυφλία είναι εφάμιλλα κατακριτέες επιλογές.

Με αυτές τις σκέψεις κατά νου, επιχειρώ μια εξομοίωση της Ελληνικής πραγματικότητας με τα πέντε στάδια απώλειας/χωρισμού: άρνηση, θυμός, κατάθλιψη, διαπραγμάτευση και, στο τέλος, αποδοχή. Ευελπιστώ ότι έχουμε ξεπεράσει το στάδιο της διαπραγμάτευσης και βαδίζουμε προς εκείνο της αποδοχής για να διορθωθούν τα κακώς κείμενα. Σε αυτήν την πρόβλεψη, γεννάται η προσωπική μου ελπίδα για κάτι νέο, αλλιώτικο σε θέματα συμπεριφοράς και μη. Αναγνωρίζω ότι η αντιμετώπιση που κάνω είναι υποκειμενική σε μεγάλο βαθμό, σχετικά με το τι θεωρεί ο καθένας ως "κακώς κείμενο", αλλά σιγά-σιγά θεωρώ ότι δημιουργείται κοινή λογική ενάντια σε διάφορα φαινόμενα, όπως τα προαναφερθέντα.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ύπαρξη πολλών εφαπτόμενων υποκειμενικών απόψεων πάνω σε ένα θέμα, μπορεί να δημιουργήσει ένα συλλογισμό με αντικειμενικά χαρακτηριστικά. Κατά την άποψή του γράφοντος, αυτή είναι η μεγαλύτερη πρόκληση για την Ελληνική κοινωνία. Η πορεία της χώρας μας από την υποκειμενικότητα στην αντικειμενικότητα, όσον αφορά την αντίληψη των πραγμάτων. Άλλωστε, είναι μια πρόκληση που η επιτυχία της, εκτός των άλλων, θα σημάνει και το τέλος της αιμορραγίας σε νεανικό επιστημονικό δυναμικό στο εξωτερικό. Ένα δυναμικό, το οποίο διαπρέπει εντός και εκτός συνόρων.

Κλείνω με την υπενθύμιση ότι η νεανική ψυχή, πολλές φορές, δεν συμβιβάζεται και δεν διαπραγματεύεται την αξιοπρέπεια της, οπότε η σημερινή σύνθεση της Ελληνικής βουλής πρέπει να κάνει ότι είναι δυνατόν, για να γίνει αυτή η ψυχή μπροστάρης και κοινωνός της αλλαγής νοοτροπίας και του σεβασμού των δημοκρατικά ψηφισμένων νόμων. Ακόμα και, αν χρειαστεί, να κάνει στην άκρη και να παραδώσει πρόωρα την σκυτάλη στην νεώτερη γενιά.

*Δημοσιεύθηκε στο Consensus.gr (1/2/2013)

http://consensus.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=245:2013-02-01-08-04-40&catid=34:2012-05-11-20-57-34&Itemid=40

Ποιος νομοταγής πολίτης;*

Τους τελευταίους μήνες διάφορα ερωτήματα τριβελίζουν το μυαλό μου, χωρίς να μπορώ να δώσω μία πειστική απάντηση στον εαυτό μου. Θα σταματήσουμε να εθελοτυφλούμε στην φοροδιαφυγή που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας; Είμαστε διατεθειμένοι να ανακυκλώνουμε σε μόνιμη βάση και αν χρειαστεί να κρατήσουμε τα σκουπίδια μερικές μέρες στα μπαλκόνια μας; Εν τέλει, αγαπάμε την πόλη μας και την πατρίδα μας, αλλά την αγαπάμε περισσότερο απ’ όσο αγαπάμε την τεμπελιά μας ή ακόμα χειρότερα την αδιαφορία που μας διακατέχει;

Εκεί που κατέληξα είναι ότι στην μεγάλη μας πλειοψηφία, επικεντρωνόμαστε στην αλλαγή των μονάδων και όχι των νοοτροπιών. Λες και οι μονάδες, ως δια μαγείας, θα αναλάβουν το ατομικό βάρος ευθυνών του καθενός και θα νουθετήσουν τα πλήθη για να πράξουν, σε πολλές περιπτώσεις, τα αυτονόητα.

Κατά την άποψή του γράφοντος, αν κάτι μας οδήγησε σε αυτήν την κατάσταση είναι η μη πιστή εφαρμογή των νόμων. Είτε από μειοψηφίες, οι οποίες ακύρωναν έναν ψηφισμένο νόμο στην εφαρμογή του, είτε από την στρουθοκαμηλική τάση μας να εναντιωνόμαστε σε ρυθμίσεις που ξεβολεύουν την καθημερινότητα μας. Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι όσα μνημόνια και να ‘ρθουν και όσοι νόμοι και να ψηφισθούν, εάν δεν τους τηρήσουμε και τους σεβαστούμε, τότε δεν θα μπορέσουμε να εξελίξουμε την ποιότητα της δημοκρατίας μας. Ακόμα και αν διαφωνούμε απόλυτα με ένα νομοσχέδιο, το οποίο ψηφίσθηκε από την πλειοψηφία του κοινοβουλίου.

Σίγουρα, η ψήφος είναι η ύψιστη δύναμη που έχει ένας πολίτης για να εκφραστεί σε μία δημοκρατία. Η αυτενέργεια στην δημοκρατία, όμως, δεν σταματάει σε μια διαδικασία που διαρκεί λιγότερο από 10 λεπτά, αλλά συνεχίζεται σε κάθε γειτονιά, με την καθημερινή αντιμετώπιση των προαναφερθέντων ερωτημάτων. Εκεί, άλλωστε, είναι που η δράση του πολίτη έχει άμεσο αντίκτυπο στην ζωή του.

Εν κατακλείδι, είναι ζωτικής σημασίας να εντρυφήσουμε στην αυστηρή τήρηση των νόμων, να αποτινάξουμε την σύγκριση με τους άλλους από πάνω μας και να επικεντρωθούμε και στις δύο όψεις του εαυτού μας, αν θέλουμε να συμβάλλουμε, σε προσωπικό επίπεδο, στην αλλαγή πορείας της χώρας.

Κλείνω με μια φράση από το οπισθόφυλλο του τελευταίου βιβλίου του Στέλιου Ράμφου (“Η λογική της παράνοιας”): "Ασ' τούς άλλους. Εσύ ο ίδιος, πού ευθύνεσαι; Τι προσάπτεις στον εαυτό σου; Από εκεί θα βρεθούν τα υπόλοιπα".

*Δημοσιεύθηκε στην Parallaximag.gr (4/12/2012)

http://parallaximag.gr/content/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%BF%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%AE%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%AF%CF%84%CE%B7%CF%82

Κραυγή απελπισίας*

Πολλοί τίτλοι στα Μ.Μ.Ε. αναφέρθηκαν στο τέλος της μεταπολίτευσης, απαξιώνοντας  μία γενιά, η οποία στηρίχθηκε στον λαϊκισμό του δανεισμού για να χτίσει ένα μέλλον για αυτήν και τους απογόνους της. Με αφετηρία αυτήν την παραδοχή, ξεκινάει η συζήτηση για την νέα γενιά, χωρίς ουσιαστικά να εξετάζεται το ενδεχόμενο να κινηθεί αυτή σε πιο ρηχά νερά από την προηγούμενη. Εκτός μειοψηφιών, μιλάμε για μία τελείως απολιτική γενιά η οποία έχει παρατήσει τελείως το διάβασμα σαν χόμπι, είτε μιλάμε για ένα βιβλίο είτε για μια εφημερίδα. Μία γενιά η οποία δεν είναι διατεθειμένη να καταθέσει το προσωπικό ψυχικό βάρος για την κατάσταση της χώρας και να εκθέσει εαυτόν σε ιδιωτικές και μη συζητήσεις, αναλαμβάνοντας έτσι το καθήκον της. Ο γενικός αφορισμός είναι η εύκολη λύση για να βγει το συμπέρασμα και να αντικατασταθεί το θέμα με ένα πιο εύθυμο και ενδιαφέρον στα κοινότυπα ανδρικά και γυναικεία γούστα.

Σίγουρα, η επαγγελματική αποκατάσταση και η προσωπική ανέλιξη είναι τα πιο σημαντικά θέματα στην ατζέντα ενός νεολαίου αλλά αν το καλοσκεφτούμε κάποιος πρέπει να εκπονήσει ένα σχέδιο για να δημιουργηθούν νέες δουλειές. Ποιος καλύτερος για αυτό το εγχείρημα, λοιπόν, από τα φρέσκα και πλούσια σε γνώσεις μυαλά της χώρας μας; Οι δυσκολίες στον δρόμο πολλές. Λέξεις, όπως η πολιτικοποίηση και η μεταρρύθμιση, έχουν κακοποιηθεί από την αλόγιστη και λαϊκίστικη χρήση στην χώρα μας, μην επιτρέποντας στην νέα γενιά την ανάπτυξη κριτικής διάθεσης και ικανότητας η οποία θα ξεφεύγει από το συμπέρασμα και θα αναζητά επιτακτικά τις διάφορες λύσεις δια μέσου της δημοκρατίας. Αυτής της δημοκρατίας που ελάχιστες φορές έτυχε σεβασμού από την πλειοψηφία των πολιτικών και των πολιτών αυτής της χώρας. Ακόμα και με αυτήν την απαξιωμένη μορφή της είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε να διαφυλάξουμε.

Συμπεραίνω πως είναι επιτακτική η ανάγκη να αναπτυχθεί η πνευματικότητα της νέας γενιάς εάν αυτή θέλει να γίνει η λύση και όχι η συνέχεια του προβλήματος. Πάνω σε αυτό, η λύση περνάει από την προσωπική θέληση του καθενός χωρίς να εξαιρείται ο ρόλος της παιδείας. Η νέα γενιά ωθούμενη και ενωμένη στην βάση της κοινής λογικής και της κοινωνίας των πολιτών, μπορεί να αντιπαρέλθει και να ξεπεράσει κάθε λογής ψευδεπίγραφο και διχαστικό δίλημμα για να γίνει κοινωνός στον σχεδιασμό του μέλλοντος της. Ευτυχώς ή δυστυχώς, αυτή είναι μια πρόκληση που θα πρέπει να απαντήσει ο κάθε νεολαίος από μόνος του και ουσιαστικά να καθορίσει την πορεία του στην εξέλιξη των τωρινών και μελλοντικών αναζητήσεων.

*Δημοσιεύθηκε στην Parallaximag.gr (22/10/2012)

http://parallaximag.gr/content/%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE-%CE%B1%CF%80%CE%B5%CE%BB%CF%80%CE%B9%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%82