Ένα θέμα που συχνά επανέρχεται στην επικαιρότητα και την δημόσια συζήτηση είναι ο πατριωτισμός, πολλές φορές με διαφορετικές έννοιες και αναγνώσεις. Φτάνοντας στην ψήφιση του νομοσχεδίου για το νέο μνημόνιο, φωνές από την Αριστερά και την Δεξιά υποδήλωσαν την απώλεια του αισθήματος του πατριωτισμού μέσω της συγκεκριμένης πολιτικής επιλογής. Καταρχάς, αξίζει να τονίσουμε ότι στην εποχή της οικονομικής και μη κρίσης, ο διάλογος πάνω σε υγιείς βάσεις έχει καταντήσει να είναι το ζητούμενο, την στιγμή που διάφορα φαινόμενα, όπως η πατριδοκαπηλία, καραδοκούν στην γωνία του δρόμου.
Κατά την άποψη του γράφοντος, ο πατριωτισμός είναι ουσιαστικά μία έννοια η οποία εξελίσσεται ανά τα χρόνια και προσαρμόζεται στις εκάστοτε ανάγκες της χώρας. Στο παρελθόν, η αυταπάρνηση στο παράγγελμα της ευθύνης υπήρξε κομβικός παράγοντας στην επιτυχία ενός στόχου. Η επίτευξη αυτού του είδους της αυταπάρνησης διαφαίνεται ότι θα κρίνει τις παρούσες και μελλοντικές προκλήσεις για την χώρα μας.
Το 1821 και το 1940 οι Έλληνες απέδειξαν ότι το υψηλό αίσθημα του πατριωτισμού ήταν το στοιχείο που τους ένωσε προς ένα κοινό στόχο. Εν έτος 2012, οι Έλληνες πρέπει να επαναφέρουν στην θύμηση τους θεμελιώδη στοιχεία του πατριωτισμού όπως ο αλτρουισμός και να συνταχθούνε πίσω από ένα κοινό σκοπό. Ακόμα και αν αυτός ο σκοπός βλάπτει το περίσσευμα τους με όρους αριθμητικής προόδου. Από πού θα ξεκινήσει, όμως, αυτή η εθνική προσπάθεια; Η απλή λογική ότι ως καταναλωτής ζητάω απόδειξη και ως επιτηδευματίας κόβω είναι ένα πρώτο βήμα με πολλά άλλα στην ουρά. Φτάνει να υπάρχει θέληση.
