Πνευματική πενία

Πως κατασπαταλήθηκαν τα 345 δις ευρώ που χρωστάμε συνολικά; Αυτή είναι μία από τις πολλές ερωτήσεις που ταλανίζουν τον Έλληνα πολίτη. Ή μήπως έχει ήδη απαντήσει στα διάφορα ερωτήματα και σφάλλω εγώ; Κατ’ αρχάς, μιλάμε για ένα χρέος που πλήττεται διαχρονικά από το φαινόμενο του ανατοκισμού και έχει δύο αναγνώσεις. Από την μία πλευρά, η προσπάθεια για εκσυγχρονισμό των υποδομών της χώρας και από την άλλη τα φαινόμενα διαφθοράς, οι πελατειακές σχέσεις και οι παχυλοί μισθοί και συντάξεις. Από όλες αυτές τις παραμέτρους, η κατάχρηση της εξουσίας δείχνει να ελκύει παραπάνω το ενδιαφέρον του μεγάλου κοινού. Η διαφθορά, από την φύση της, συνδέεται με τις αξίες. Η εκτεταμένη ύπαρξη της στην χώρα μας αποδεικνύει ότι αξίες όπως η αξιοκρατία έχουν υπονομευθεί, αφήνοντας την πόρτα για κάθε λογής αλισβερίσι ορθάνοικτη. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το αξιακό της σύστημα. Είναι η έλλειψη αποφασιστικότητας να ακολουθήσουμε τον Ευρωπαϊκό δρόμο. Από τους πολιτικούς μέχρι τους πολίτες. Χρειαζόμασταν, άραγε, την τρόικα να μας υποδείξει ότι στοχευμένες αποκρατικοποιήσεις και μεταρρυθμίσεις όπως η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων πρέπει να προχωρήσουν;

Η μεγαλύτερη απογοήτευση, όμως, για μένα δεν έρχεται από τους πολιτικούς. Ναι..καλά ακούσατε. Έρχεται από τον κόσμο της τέχνης και του πολιτισμού, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων. Παρατηρώντας άρθρα στον τύπο και τηλεοπτικές εμφανίσεις, βλέπω ανθρώπους με μεγάλη επιρροή στο κοινό να εξαντλούνται σε απόψεις-κορώνες του τύπου για όλα φταίνε οι κυβερνήσεις και παράλληλα το μνημόνιο και οι δανειστές μας. Σεβαστές οι συγκεκριμένες απόψεις αλλά στερούνται του αναλογούμενου καταλογισμού ευθυνών στον Έλληνα πολίτη. Με τα κοινοβουλευτικά κόμματα, να παλεύουν για να κρατήσουν τις εύθραυστες κοινωνικές τους συντεχνίες, θα περίμενε κανένας από τους ανθρώπους του πνεύματος να αναλάβουν τον ρόλο του μαέστρου στην κοινωνία. Φευ όμως.. Ακόμα και η σιωπή αυτές τις ώρες, επιτείνει την έλλειψη απόψεων από ένα εθνικό διάλογο. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι άνθρωποι που συνέβαλαν τα μέγιστα στην πατρίδα μας, έχουν πια παρασυρθεί από τις σειρήνες του λαϊκισμού.

Ποιά είναι, λοιπόν, η δική μου πρόταση προς τον Ελληνικό λαό; Πιστεύω ότι ο καθένας προσωπικά, πρέπει να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη και μετά να γίνει ανταλλαγή απόψεων στην βάση μιας ειλικρινούς συζήτησης για το πού είναι η χώρα μας και πού θέλουμε να την πάμε. Με τον Έλληνα πολίτη, όμως, να έχει συγκεκριμένο ρόλο και ευθύνες στο επαγγελλόμενο σχέδιο.

Παρελθόν-Παρόν-Μέλλον

Ατολμία. Αυτή είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό όταν πάω να περιγράψω την κατάσταση στην χώρα μου. Από τους πολιτικούς μέχρι τους δημοσιογράφους. Κανένας να μην θίξει το αυτονόητο δίκιο του πολίτη-πελάτη. Το χάιδεμα των αυτιών συνεχίζεται ακατάπαυστα και η συζήτηση περί απόδοσης ευθυνών στον πολίτη εξαντλείται στις επαναλαμβανόμενες προτιμήσεις του στον δικομματισμό τα τελευταία 30 και χρόνια.

Εδώ, λοιπόν, εξεγείρομαι. Οι ευθύνες των πολιτών είναι τεράστιες και ξεπερνούν τις προτιμήσεις σε εκλογικές διαδικασίες. Πάμε λίγο παλιά. Ο Έλληνας πολίτης του 2000 ετοιμάζεται να υποδεχτεί το νέο νόμισμα. Παράλληλα με αυτό το χαρμόσυνο γεγονός, γεννιέται στην κοινωνία η άποψη ότι το Ελληνικό χρηματιστήριο έχει κατεύθυνση μόνο προς τα πάνω με αποτέλεσμα οι μικρομεσαίοι και μη, πολίτες της χώρας μας να τζογάρουν, χωρίς καμία έγνοια ρίσκου. Βεβαίως, και υπάρχει πολιτική ευθύνη αλλά που ήταν το μυαλό του Έλληνα σε αυτήν την περίπτωση;

Πάμε σε άλλο παράδειγμα. Αρχές της δεκαετίας του '80 και ο Έλληνας υπάλληλος είναι κακοπληρωμένος. Τα επόμενα χρόνια, όμως, παρατηρείται μία δραματική αύξηση στον μισθό του χωρίς προηγούμενο. Σήμερα οι μισθοί αυτοί θεωρούνται κεκτημένο αγώνων. Αναρωτήθηκε, όμως, κανένας από που προήλθαν όλα αυτά τα χρήματα για να δικαιολογηθούν τέτοιες αυξήσεις; Ποιό ήταν το μέγεθος της βιομηχανικής δραστηριότητας στην χώρα μας για να προκύψουν φόροι που θα καλύψουν τις σχετικές αυξήσεις; Η θεωρία του μάννα εξ' ουρανού φαίνεται να ικανοποιεί ακόμα την πλειοψηφία των Ελλήνων.

Πάνω σε αυτόν τον λαϊκισμό, έχει εντρυφήσει η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτικών και των δημοσιογράφων, οι οποίοι για να εξασφαλίσουν το αύριο τους στα ΜΜΕ ωραιοποιούν συμπεριφορές του κοινωνικού συνόλου. Το ρητό «Δεν φταίνε αυτοί, τόσοι ήταν..» αρχίζει και παίρνει σάρκα και οστά στην χώρα μας.