Μετά από πολλά άρθρα στον τύπο και θεματικές ενότητες επί του θέματος, νιώθω την ανάγκη να εκφράσω και εγώ την άποψη μου για τα Ελληνικά Πανεπιστήμια και τις διαφορές που εμφανίζουν με αντίστοιχα του εξωτερικού. Κατ’ αρχάς, τα πολλαπλά σκάνδαλα διαφθοράς καθηγητών και φοιτητών, αποδεικνύουν ότι ο θεσμός της δημοκρατίας δεν υφίσταται πια στα Πανεπιστήμια μας και έχει αντικατασταθεί, ας μου επιτραπεί η έκφραση, από φαινόμενα ετσιθελισμού.
Δεν θα έλεγα, όμως, ότι αυτό είναι το κύριο πρόβλημα της ανώτατης μας εκπαίδευσης. Στην σύντομη πορεία μου σε Αγγλικό Πανεπιστήμιο, διαπίστωσα ότι η γνώση δεν είναι έκθεμα προς θαυμασμό αλλά εργαλείο για περαιτέρω επεξεργασία. Διευκρινίζω την σκέψη μου, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα μιας πλαστελίνης. Στην Ελλάδα, για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν μου την έδωσαν να την επεξεργαστώ. Πάντα υπήρχε η διδασκαλία της γνώσης-πλαστελίνης αλλά με την έννοια της καθολικής αποστήθισης και της μη μετατροπής της σε κανένα στάδιο της εκπαίδευσης. Ε, λοιπόν στην Αγγλία, για πρώτη φορά στην ζωή μου, πήρα την πρώτη ύλη στα χέρια μου με σκοπό να εξερευνήσω υπάρχοντα κενά στην έρευνα και να τα καλύψω όσο το δυνατόν καλύτερα.
Δεν ξέρω κατά πόσο θα έχω πετύχει αυτόν τον σκοπό με το πέρας των σπουδών μου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η παιδική αίσθηση της πλαστελίνης που πλάθεται ξανά και ξανά, μου ξανάρθε… και είναι ανεκτίμητη. Φυσικά, η χώρα μας, ως πηγή της πρώτης ύλης και της γνώσης θα έπρεπε να είναι πρωτεργάτισσα σε θέματα παιδείας. Εδώ έρχεται, λοιπόν, το γαμώτο της όλης υπόθεσης.
