Διαπραγμάτευση

Πορείες διαμαρτυρίας,απεργίες,εκβιαστικά διλήμματα,εμπαιγμός πολιτών,ατομικισμός είναι λίγα από τα φαινόμενα που παρατηρούνται στην σχέση κράτους-συνδικαλιστικών οργανώσεων.Οι δύο όψεις του νομίσματος,σίγουρα,θα μας δώσουν μιά πιό αντικειμενική ματιά στο συγκεκριμένο θέμα.Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις διεκδικούν τα αιτήματα τους από την κυβέρνηση με έναν,μάλλον,εκβιαστικό τρόπο.Απειλούν με απεργίες και αλλαγή κομματικής προτίμησης για να επιτύχουν τον στόχο τους.Χωρίς,βέβαια,η μία οργάνωση να ενδιαφέρεται για προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άλλες ή να αναλογίζεται τις εκάστοτε δυνατότητες της Ελληνικής οικονομίας.Απο την μεριά της,η πολιτεία ασχολείται μόνο με τα προβλήματα των οργανώσεων με μεγάλες δεξαμενές διαθέσιμων ψήφων.Υπάρχει ένας παράλληλος εκβιασμός παρά μία ειλικρινής διαπραγμάτευση.Δεν πρέπει να ξεχνάμε,όμως,ότι στις σύγχρονες δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα.Οι αποφάσεις πρέπει να πέρνονται συνολικά και όχι ατομικά.Η διαπραγμάτευση πρέπει να γίνεται με όλες τις οργάνωσεις μαζί στο ίδιο τραπέζι.Εκεί μπορεί να συμφωνηθεί μιά δίκαιη μοιρασιά της φρεσκοψημένης οικονομικής πίτας.Με σεβασμό πρός ένα μακρόπνοο συμφέρον του τόπου και μία ανιδιοτελής προτεραιότητα.

Ψήφος

Μία βόλτα στην κεντρική πλατεία μιάς πόλης είναι ικανή να σε πείσει ότι ο κόσμος δεν δείχνει σεβασμό στο ύψιστο δικαίωμα του,την ψήφο του.Γύρω από το συγκεκριμένο θέμα υπάρχουν πολλές αλήθειες και ψέματα.Μία αλήθεια είναι ότι τα κόμματα,όλα ή έστω τα περισσότερα,δεν αξίζουν την ψήφο μας.Το αποδεικνύουν οι πράξεις τους ή μάλλον καλύτερα η αδράνεια που τα διακατέχει.Ένα ψέμα είναι ότι η μή συμμετοχή στίς προβλεπόμενες ψηφοφορίες θα δώσει ένα ισχυρό πλήγμα στο κατεστημένο ή σε κάποιο άλλον παράγοντα.Οι ψηφοφορίες βασίζονται σε συγκεκριμένους κανόνες.Όσοι προσέλθουν να ψηφίσουν,καθορίζουν με την ψήφο τους το ποσοστό των κομμάτων.2 εκατομμύρια από τα 10 που είμαστε,ακόμα και μία ντουζίνα ανθρώπων μπορούν να εκλέξουν πρωθυπουργό και βουλή.Πότε θα είχε τέτοια δύναμη η αποχή μας?Εάν η πίτα των ποσοστών μοιράζονταν στα 10 εκατομμύρια ψηφοφόρων-πολιτών αυτής της χώρας.Έτσι,μία ενδεχόμενη μεγάλη <<απουσία>> από την ψηφοφορία θα μπορούσε να μεταφραστεί σε ένα ποσοστό της τάξεως του 50% και άνω και να στείλει στα σπίτια τους, τα κατάλοιπα του δικομματισμού και όχι μόνο.Συνοψίζω,λέγοντας ότι υπάρχει μόνο μία λύση σε αυτό το θέμα που έχει ανακύψει.Είναι ο αγώνας για αλλαγή των χαρακτηριστικών του εκλογικού νόμου που προανέφερα και,παράλληλα,η συμμετοχή στις ψηφοφορίες.Άλλωστε,η Ελλάδα δεν πάσχει από έλλειψη επιλογών,εντός και εκτός βουλης.