Πάση θυσία*

Παρακολούθησα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την συνέντευξη του πρώην υπουργού κ. Αλέκου Παπαδόπουλου στην εκπομπή Οι Νέοι Φάκελοι και στον κ. Αλέξη Παπαχελά τον Μάρτιο που μας πέρασε οπού έγινε σε βάθος ανάλυση του όρου ‘λαϊκισμός’ και πώς αυτός επηρέασε μεταπολιτευτικά τα κόμματα στην Ελλάδα. Με την σειρά μου θέλω να αναλύσω τον όρο ‘πάση θυσία’ τον οποίο θεωρώ αλληλένδετο με τον λαϊκισμό.

Κατ’ αρχάς δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ότι η σύγχρονη Ελλάδα χτίστηκε σε ένα κλίμα μεταπολεμικής και μετεμφυλιακής κατάστασης οπού η οικονομική κατάσταση της πλειοψηφίας του λαού κάλυπτε ανάγκες και όχι επιθυμίες. Με την μεταπολίτευση γεννήθηκε η ελπίδα για σμίκρυνση της κοινωνικής ψαλίδας στην λογική ότι οι πόλεμοι τελείωσαν και πια πρέπει να ασχοληθούμε με την καθημερινότητα του Έλληνα και με τρόπους βελτίωσης της. Σωστή σκέψη αλλά με μία λανθασμένη παραδοχή: ότι η κυριότερη μάχη για την χώρα μας είχε κερδηθεί με την καθιέρωση της αβασίλευτης δημοκρατίας και πια το χρέος και το έλλειμμα του κράτους και γενικότερα οι αριθμοί θα αποτελούσαν ψιλά γράμματα στην διεκδίκηση των επόμενων στόχων. Έγινε, λοιπόν, ένας επαναπροσδιορισμός στόχων από το ‘εμείς’ στο ‘εγώ’ που αφορούσε όλες τις κοινωνικές ομάδες, από τους πολιτικούς μέχρι τους ταξιτζήδες. Οι πολιτικές δυνάμεις πορεύθηκαν στην λογική του λαϊκισμού με γνώμονα το πολιτικό κόστος και τις προεκλογικές παροχές, δίνοντας έτσι μετά το έναυσμα στις συνδικαλιστικές οργανώσεις να υπερασπιστούν πάση θυσία τις κοινωνικές τους «κατακτήσεις».

Στις μέρες μας, βλέπουμε το πολιτικό σύστημα να θέλει να διατηρήσει την υπόσταση του πάση θυσία έστω και αν δεν γρατζουνίσει καθόλου τα κακώς κείμενα της κοινωνίας. Μία κοινωνία στα σαγόνια του φιλοτομαρισμού που καταιγίζεται καθημερινά από τίτλους των Μ.Μ.Ε. του τύπου ‘Φοροεπιδρομή, Άδικα Μέτρα, Μαζικές Απολύσεις, κτλ..’. Ο λαϊκισμός που παρατηρείται από πολλά κέντρα εξουσίας οδηγεί τον μη άμοιρο ευθυνών πολίτη στην επιλογή της ‘πάσης θυσίας’. Σε αντιδιαστολή με το παρελθόν και το παρόν, ένα ελπιδοφόρο μήνυμα της κοινωνίας θα ήταν να σώσουμε την χώρα μας πάση θυσία χωρίς να μπαίνουμε στην λογική των συγκρίσεων. Ίσως αυτό το μήνυμα να σηματοδοτούσε και την εγκατάσταση ενός νέου πατριωτισμού στην χώρα μας.

Συνυπογράφω την ευχή του κ. Παπαδόπουλου να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι από τα δύο κόμματα και οι προοδευτικοί των κομμάτων να αποτελέσουν επιτέλους την πλειοψηφία στις επιλογές του λαού. Φωνές ακούμε από πολλές πηγές αλλά ακόμα είμαστε μακριά από το να τις δούμε να γίνονται συγχορδία. Πολιτικοί σαν τον κ. Λοβέρδο και τον κ. Ραγκούση από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και την κ. Γιαννάκου από την Ν.Δ. μπορούν να τραβήξουν κουπί μπροστά και να μην κοιτάξουν ποτέ ξανά πίσω στο αλλοτριωμένο πολιτικό σύστημα. Φτάνει να το λέει η καρδιά τους!

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (26/09/2011)
http://www.tovima.gr/opinions/useropinions/article/?aid=421741

Πολιτική Ανασκόπηση/Ημερολόγιο

Για λόγους αποφυγής του φαινομένου της κούρασης των αναγνωστών, ο συντάκτης αυτής της πολιτικής ανασκόπησης θεωρεί ότι η ανάλυση πρέπει να περιοριστεί κυρίως στα κοινοβουλευτικά κόμματα και δευτερευόντως στα εξωκοινοβουλευτικά.

ΠΑ.ΣΟ.Κ.: Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. χτίστηκε στην βάση της διόρθωσης των αδικιών του παρελθόντος αλλά κατέληξε πολλές φορές σαν κίνημα στα πλοκάμια του λαϊκισμού κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης του. Όντας το κυβερνών κόμμα, θα είχε όντως κάτι σημαντικό να πει προς την κοινωνία και να πράξει ανάλογα αν έβγαινε από μόνο του να εξαγγείλει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για τον τόπο. Με την Τρόικα να κάνει τον παιδονόμο για να γίνουν πραγματικότητα τα αυτονόητα, η ορθή διακυβέρνηση της χώρας δεν είναι εφικτή. Εξαιρέσεις στον κανόνα υπάρχουν, γι’ αυτό και διατηρεί το πολιτικό σύστημα ψήγματα εμπιστοσύνης με τον λαό.

Νέα Δημοκρατία: Η Νέα Δημοκρατία μπολιάστηκε για δύο δεκαετίες και βάλε από μία συζήτηση καφενείου για πρασινοφρουρούς και κυρίαρχα πράσινα παιδιά, χάνοντας πολλές φορές την ουσία του πολιτικού διαλόγου. Βάση για τις καταγγελίες του κόμματος υπήρχε αλλά το αποτέλεσμα αυτής της εμμονής οδήγησε στην καταστροφική πενταετία 2004-2009 οπού τα γαλάζια παιδιά έγιναν γαλάζιοι έφηβοι παρουσιάζοντας εντυπωσιακή «ανάπτυξη». Το μέλλον ακόμα πιο αβέβαιο από την στιγμή που ο κ. Παπανδρέου υπέκυψε μετά το 2007 στον λαϊκισμό για να εκλεγεί (εξαγγέλλοντας το περίφημο ‘Λεφτά υπάρχουν’) ενώ ο κ. Σαμαράς άντεξε μόλις ένα εξάμηνο πριν ποντάρει στην χρεοκοπία του Ελληνικού κράτους.

ΛΑ.Ο.Σ: Ο ΛΑ.Ο.Σ είναι το κατεξοχήν κόμμα του καιροσκοπισμού. Η πολιτική έχει αποδεδειγμένα στενή σχέση με τα μαθηματικά και το συγκεκριμένο κόμμα με τον μανδύα της υπεύθυνης στάσης υποστηρίζει την μεταρρύθμιση στα πανεπιστήμια οπού δεν έχει δύναμη ενώ αντιτάσσεται στο άνοιγμα του επαγγέλματος των ταξί, στηρίζοντας το συνδικάτο του κόμματος.

ΣΥ.ΡΙΖ.Α.: Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. απεναντίας είναι ένα κόμμα με πολιτική ιδεολογία-νοοτροπία. Είναι αντίθετο σαν κόμμα προς τις προωθούμενες μεταρρυθμίσεις. Ρεαλιστική αντιπρόταση, όμως, δεν έχει καταθέσει και συμπεριφέρεται λες και όλα (πανεπιστήμια, θεσμοί, κρατικοί οργανισμοί, κτλ…) λειτουργούν πρίμα στην χώρα μας.

Κ.Κ.Ε.: Το Κ.Κ.Ε. περιφρουρεί με μεγαλύτερη φροντίδα την ιδεολογία του απ’ ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. την δικιά του. Το περίεργο με το κομμουνιστικό κόμμα είναι ότι δεν αποδέχεται ότι ο κομμουνισμός ζει και βασιλεύει στην Ελλάδα και στο κράτος της οπού ελλειμματικοί κρατικοί οργανισμοί συνεχίζουν ακάθεκτα την πορεία τους ενώ το κράτος συμπεριφέρεται σαν μέτοχος στις περισσότερες και μικρότερες επιχειρήσεις επιβάλλοντας με τον ετσιθελισμό του τακτικούς και σε πολλές περιπτώσεις άδικους φόρους.

Εξωκοινοβουλευτικά κόμματα: Στην μεγάλη τους πλειοψηφία δεν ξεφεύγουν από τον κανόνα, είτε μιλάμε για την Δημοκρατική Συμμαχία, την Δημοκρατική Αριστερά, το Άρμα Πολιτών, τους Οικολόγους Πράσινους, κτλ… Δείχνουν ότι είναι διαφορετικές εκδοχές των κοινοβουλευτικών κομμάτων αλλά διατηρούν το δικαίωμα να «διασκεδάσουν» τις πρώτες εντυπώσεις. Στην περίπτωση τους, ο τηλεοπτικός και μη χρόνος που τους αναλογεί είναι περιορισμένος και η έκφραση του λαού ‘Κυριακή κοντή γιορτή’ ταιριάζει απόλυτα με τις μελλοντικές τους προοπτικές χωρίς να υπάρχει υπόνοια για εκλογές στα κοντά. Όσον αφορά τις κινήσεις πολιτών, μέχρι να πάρουν αξιοσημείωτη σάρκα και οστά δεν μπορούμε να τις κρίνουμε.

Κοινωνία: Το εύκολο συμπέρασμα είναι ότι έχει χαθεί, για πολλούς λόγους, η εμπιστοσύνη με το πολιτικό σύστημα. Ένα πιο δυσάρεστο συμπέρασμα είναι ότι η πάρτη και η σύγκριση με τα υπόλοιπα κοινωνικά μέλη έχει κυριαρχήσει και ο επιζητούμενος αλτρουισμός δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Η ανάγκη για να βάλει το κοινωνικό σύνολο «πλάτη» στα μέτρα της κυβέρνησης είναι μεγαλύτερη από ποτέ με ένα αίσθημα αυταπάρνησης να είναι αναγκαίο διότι χωρίς αυτό, η όποια συναίνεση έχει μικρό ορίζοντα. Βεβαίως, η διαδικασία της συναίνεσης απαιτεί και από τις δύο πλευρές να είναι έντιμες προς τον κοινό στόχο.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Σαν σύνοψη, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι οποιαδήποτε προσπάθεια επιχειρηθεί για μια εξευρωπαϊσμένη κατεύθυνση διακυβέρνησης του τόπου, είτε από ένα νέο κόμμα, είτε από ένα κοινοβουλευτικό κόμμα, είτε από την νέα γενιά, είτε από την γενιά του Πολυτεχνείου, έχει παραδείγματα προς αποφυγή σε κάθε φάση της ενασχόλησης με τα κοινά. Κοινώς, δεν υπάρχει το δικαίωμα στην αποτυχία γιατί δεν μπορεί να γίνει επίκληση της δικαιολογίας «Δεν ήξερα» σε ένα κράτος που θα ολοκληρώσει σύντομα δύο αιώνες ζωής.