Χαλάλι*

Τελικά τόσο ελκυστική είναι η θεωρία συνομωσίας εναντίον της χώρας μας την οποία ενστερνίζεται η τεράστια πλειοψηφία των Ελλήνων; Αυτό είναι το ερώτημα που τριβελίζει το μυαλό μου τα τελευταία δύο χρόνια. Η προσπάθεια για σοβαρή συζήτηση σταματάει στην επίκληση της Αργεντινής και της Goldman Sachs και του παγκόσμιου σχεδίου να γίνει η Ελλάδα το πείραμα με στόχο την εξαγορά (ξεπούλημα) του πλούτου της χώρας μας. Μικροί, μεγάλοι, ηλικιωμένοι όλοι μαζί στον αγώνα κατά των παγκόσμιων συμφερόντων.

Η απλή ανάγνωση ότι ΜΟΝΟΙ μας δημιουργήσαμε το χρέος και το έλλειμμα ξεφεύγει από τις περισσότερες αναλύσεις. Οι εναλλακτικές της χρεοκοπίας ή της συνέχισης σύναψης δανείων από τις αγορές με 15% επιτόκιο απορρίφθηκαν σωστά με το μνημόνιο να αποτελεί την μόνη λύση για αποφυγή της χρεοκοπίας. Πάνω σε αυτά τα δεδομένα, η συζήτηση καφενείου έχει βαφτιστεί ως επιστημονική ανάλυση των γεγονότων οπού η ευθύνη μας εξαντλείται στην ψήφο μας. Άραγε αναρωτήθηκε κάποιος εργαζόμενος στον δημόσιο τομέα από πού έρχεται ο μισθός που λαμβάνει μήνας μπει, μήνας βγει;

Ποια είναι άραγε η παραγωγή του κράτους που δικαιολογεί τον αριθμό αλλά και το ύψος των μισθών και των συντάξεων του μέσου Έλληνα πολίτη; Η λέξη δανεισμός ήταν στα ψιλά γράμματα των Ελλήνων και εφόσον δεν ενόχλησε κανείς την φούσκα μας, ο στρουθοκαμηλισμός και το σηκωμένο δάκτυλο στο πρόσωπο έγιναν συνώνυμο της ύπαρξης μας. Η εύκολη κατηγορία προς την τρόικα και το Δ.Ν.Τ. έγινε καραμέλα με τους Έλληνες να αγνοούν το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι έχουν σκοπό να αποτινάξουν την κρίση από πάνω τους στα κοντά και όχι να πάνε με τους επιθυμητούς (αργούς) ρυθμούς της Ελλάδας.

Η μαγκιά πάει σύννεφο σε μία χώρα χωρίς βαριά βιομηχανία, η οποία βασίζεται στην ποιότητα των υπηρεσιών της, με ότι αυτό συνεπάγεται. Δεν ξέρω κατά πόσο μια χρεοκοπία του κράτους θα έβαζε μυαλό στους Έλληνες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η επίκληση της φτώχειας θα είχε πραγματική βάση και ένα νέο ξεκίνημα πάνω στις πραγματικές δυνάμεις του λαού μας θα ήταν ρεαλιστικό. Ο γραφών δεν εξαιρεί τον εαυτό του στο σενάριο της μεγάλης οδύνης αλλά αν είναι για το καλό του τόπου, χαλάλι!

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (24/10/2011)
http://www.tovima.gr/opinions/useropinions/article/?aid=426671

Πάση θυσία*

Παρακολούθησα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την συνέντευξη του πρώην υπουργού κ. Αλέκου Παπαδόπουλου στην εκπομπή Οι Νέοι Φάκελοι και στον κ. Αλέξη Παπαχελά τον Μάρτιο που μας πέρασε οπού έγινε σε βάθος ανάλυση του όρου ‘λαϊκισμός’ και πώς αυτός επηρέασε μεταπολιτευτικά τα κόμματα στην Ελλάδα. Με την σειρά μου θέλω να αναλύσω τον όρο ‘πάση θυσία’ τον οποίο θεωρώ αλληλένδετο με τον λαϊκισμό.

Κατ’ αρχάς δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ότι η σύγχρονη Ελλάδα χτίστηκε σε ένα κλίμα μεταπολεμικής και μετεμφυλιακής κατάστασης οπού η οικονομική κατάσταση της πλειοψηφίας του λαού κάλυπτε ανάγκες και όχι επιθυμίες. Με την μεταπολίτευση γεννήθηκε η ελπίδα για σμίκρυνση της κοινωνικής ψαλίδας στην λογική ότι οι πόλεμοι τελείωσαν και πια πρέπει να ασχοληθούμε με την καθημερινότητα του Έλληνα και με τρόπους βελτίωσης της. Σωστή σκέψη αλλά με μία λανθασμένη παραδοχή: ότι η κυριότερη μάχη για την χώρα μας είχε κερδηθεί με την καθιέρωση της αβασίλευτης δημοκρατίας και πια το χρέος και το έλλειμμα του κράτους και γενικότερα οι αριθμοί θα αποτελούσαν ψιλά γράμματα στην διεκδίκηση των επόμενων στόχων. Έγινε, λοιπόν, ένας επαναπροσδιορισμός στόχων από το ‘εμείς’ στο ‘εγώ’ που αφορούσε όλες τις κοινωνικές ομάδες, από τους πολιτικούς μέχρι τους ταξιτζήδες. Οι πολιτικές δυνάμεις πορεύθηκαν στην λογική του λαϊκισμού με γνώμονα το πολιτικό κόστος και τις προεκλογικές παροχές, δίνοντας έτσι μετά το έναυσμα στις συνδικαλιστικές οργανώσεις να υπερασπιστούν πάση θυσία τις κοινωνικές τους «κατακτήσεις».

Στις μέρες μας, βλέπουμε το πολιτικό σύστημα να θέλει να διατηρήσει την υπόσταση του πάση θυσία έστω και αν δεν γρατζουνίσει καθόλου τα κακώς κείμενα της κοινωνίας. Μία κοινωνία στα σαγόνια του φιλοτομαρισμού που καταιγίζεται καθημερινά από τίτλους των Μ.Μ.Ε. του τύπου ‘Φοροεπιδρομή, Άδικα Μέτρα, Μαζικές Απολύσεις, κτλ..’. Ο λαϊκισμός που παρατηρείται από πολλά κέντρα εξουσίας οδηγεί τον μη άμοιρο ευθυνών πολίτη στην επιλογή της ‘πάσης θυσίας’. Σε αντιδιαστολή με το παρελθόν και το παρόν, ένα ελπιδοφόρο μήνυμα της κοινωνίας θα ήταν να σώσουμε την χώρα μας πάση θυσία χωρίς να μπαίνουμε στην λογική των συγκρίσεων. Ίσως αυτό το μήνυμα να σηματοδοτούσε και την εγκατάσταση ενός νέου πατριωτισμού στην χώρα μας.

Συνυπογράφω την ευχή του κ. Παπαδόπουλου να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι από τα δύο κόμματα και οι προοδευτικοί των κομμάτων να αποτελέσουν επιτέλους την πλειοψηφία στις επιλογές του λαού. Φωνές ακούμε από πολλές πηγές αλλά ακόμα είμαστε μακριά από το να τις δούμε να γίνονται συγχορδία. Πολιτικοί σαν τον κ. Λοβέρδο και τον κ. Ραγκούση από το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και την κ. Γιαννάκου από την Ν.Δ. μπορούν να τραβήξουν κουπί μπροστά και να μην κοιτάξουν ποτέ ξανά πίσω στο αλλοτριωμένο πολιτικό σύστημα. Φτάνει να το λέει η καρδιά τους!

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (26/09/2011)
http://www.tovima.gr/opinions/useropinions/article/?aid=421741

Πολιτική Ανασκόπηση/Ημερολόγιο

Για λόγους αποφυγής του φαινομένου της κούρασης των αναγνωστών, ο συντάκτης αυτής της πολιτικής ανασκόπησης θεωρεί ότι η ανάλυση πρέπει να περιοριστεί κυρίως στα κοινοβουλευτικά κόμματα και δευτερευόντως στα εξωκοινοβουλευτικά.

ΠΑ.ΣΟ.Κ.: Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. χτίστηκε στην βάση της διόρθωσης των αδικιών του παρελθόντος αλλά κατέληξε πολλές φορές σαν κίνημα στα πλοκάμια του λαϊκισμού κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης του. Όντας το κυβερνών κόμμα, θα είχε όντως κάτι σημαντικό να πει προς την κοινωνία και να πράξει ανάλογα αν έβγαινε από μόνο του να εξαγγείλει τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις για τον τόπο. Με την Τρόικα να κάνει τον παιδονόμο για να γίνουν πραγματικότητα τα αυτονόητα, η ορθή διακυβέρνηση της χώρας δεν είναι εφικτή. Εξαιρέσεις στον κανόνα υπάρχουν, γι’ αυτό και διατηρεί το πολιτικό σύστημα ψήγματα εμπιστοσύνης με τον λαό.

Νέα Δημοκρατία: Η Νέα Δημοκρατία μπολιάστηκε για δύο δεκαετίες και βάλε από μία συζήτηση καφενείου για πρασινοφρουρούς και κυρίαρχα πράσινα παιδιά, χάνοντας πολλές φορές την ουσία του πολιτικού διαλόγου. Βάση για τις καταγγελίες του κόμματος υπήρχε αλλά το αποτέλεσμα αυτής της εμμονής οδήγησε στην καταστροφική πενταετία 2004-2009 οπού τα γαλάζια παιδιά έγιναν γαλάζιοι έφηβοι παρουσιάζοντας εντυπωσιακή «ανάπτυξη». Το μέλλον ακόμα πιο αβέβαιο από την στιγμή που ο κ. Παπανδρέου υπέκυψε μετά το 2007 στον λαϊκισμό για να εκλεγεί (εξαγγέλλοντας το περίφημο ‘Λεφτά υπάρχουν’) ενώ ο κ. Σαμαράς άντεξε μόλις ένα εξάμηνο πριν ποντάρει στην χρεοκοπία του Ελληνικού κράτους.

ΛΑ.Ο.Σ: Ο ΛΑ.Ο.Σ είναι το κατεξοχήν κόμμα του καιροσκοπισμού. Η πολιτική έχει αποδεδειγμένα στενή σχέση με τα μαθηματικά και το συγκεκριμένο κόμμα με τον μανδύα της υπεύθυνης στάσης υποστηρίζει την μεταρρύθμιση στα πανεπιστήμια οπού δεν έχει δύναμη ενώ αντιτάσσεται στο άνοιγμα του επαγγέλματος των ταξί, στηρίζοντας το συνδικάτο του κόμματος.

ΣΥ.ΡΙΖ.Α.: Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. απεναντίας είναι ένα κόμμα με πολιτική ιδεολογία-νοοτροπία. Είναι αντίθετο σαν κόμμα προς τις προωθούμενες μεταρρυθμίσεις. Ρεαλιστική αντιπρόταση, όμως, δεν έχει καταθέσει και συμπεριφέρεται λες και όλα (πανεπιστήμια, θεσμοί, κρατικοί οργανισμοί, κτλ…) λειτουργούν πρίμα στην χώρα μας.

Κ.Κ.Ε.: Το Κ.Κ.Ε. περιφρουρεί με μεγαλύτερη φροντίδα την ιδεολογία του απ’ ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. την δικιά του. Το περίεργο με το κομμουνιστικό κόμμα είναι ότι δεν αποδέχεται ότι ο κομμουνισμός ζει και βασιλεύει στην Ελλάδα και στο κράτος της οπού ελλειμματικοί κρατικοί οργανισμοί συνεχίζουν ακάθεκτα την πορεία τους ενώ το κράτος συμπεριφέρεται σαν μέτοχος στις περισσότερες και μικρότερες επιχειρήσεις επιβάλλοντας με τον ετσιθελισμό του τακτικούς και σε πολλές περιπτώσεις άδικους φόρους.

Εξωκοινοβουλευτικά κόμματα: Στην μεγάλη τους πλειοψηφία δεν ξεφεύγουν από τον κανόνα, είτε μιλάμε για την Δημοκρατική Συμμαχία, την Δημοκρατική Αριστερά, το Άρμα Πολιτών, τους Οικολόγους Πράσινους, κτλ… Δείχνουν ότι είναι διαφορετικές εκδοχές των κοινοβουλευτικών κομμάτων αλλά διατηρούν το δικαίωμα να «διασκεδάσουν» τις πρώτες εντυπώσεις. Στην περίπτωση τους, ο τηλεοπτικός και μη χρόνος που τους αναλογεί είναι περιορισμένος και η έκφραση του λαού ‘Κυριακή κοντή γιορτή’ ταιριάζει απόλυτα με τις μελλοντικές τους προοπτικές χωρίς να υπάρχει υπόνοια για εκλογές στα κοντά. Όσον αφορά τις κινήσεις πολιτών, μέχρι να πάρουν αξιοσημείωτη σάρκα και οστά δεν μπορούμε να τις κρίνουμε.

Κοινωνία: Το εύκολο συμπέρασμα είναι ότι έχει χαθεί, για πολλούς λόγους, η εμπιστοσύνη με το πολιτικό σύστημα. Ένα πιο δυσάρεστο συμπέρασμα είναι ότι η πάρτη και η σύγκριση με τα υπόλοιπα κοινωνικά μέλη έχει κυριαρχήσει και ο επιζητούμενος αλτρουισμός δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα. Η ανάγκη για να βάλει το κοινωνικό σύνολο «πλάτη» στα μέτρα της κυβέρνησης είναι μεγαλύτερη από ποτέ με ένα αίσθημα αυταπάρνησης να είναι αναγκαίο διότι χωρίς αυτό, η όποια συναίνεση έχει μικρό ορίζοντα. Βεβαίως, η διαδικασία της συναίνεσης απαιτεί και από τις δύο πλευρές να είναι έντιμες προς τον κοινό στόχο.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Σαν σύνοψη, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι οποιαδήποτε προσπάθεια επιχειρηθεί για μια εξευρωπαϊσμένη κατεύθυνση διακυβέρνησης του τόπου, είτε από ένα νέο κόμμα, είτε από ένα κοινοβουλευτικό κόμμα, είτε από την νέα γενιά, είτε από την γενιά του Πολυτεχνείου, έχει παραδείγματα προς αποφυγή σε κάθε φάση της ενασχόλησης με τα κοινά. Κοινώς, δεν υπάρχει το δικαίωμα στην αποτυχία γιατί δεν μπορεί να γίνει επίκληση της δικαιολογίας «Δεν ήξερα» σε ένα κράτος που θα ολοκληρώσει σύντομα δύο αιώνες ζωής.

Εμείς και οι άλλοι*

Το ιστορικό του ανοίγματος ενός εκ των κλειστών επαγγελμάτων, των ταξί αποδεικνύει ότι το μεγάλο διακύβευμα της Ελληνικής κρίσης δεν είναι αν θα αποφευχθεί η χρεοκοπία του κράτους αλλά αν θα γίνει διδακτική η εμπειρία για τις επόμενες γενιές. Θα γίνει μάθημα το πάθημα των δύο μεγάλων κομμάτων και ιδιαίτερα του ΠΑ.ΣΟ.Κ. να χτίζουν κράτος στα θεμέλια του λαϊκισμού; Ένα φαινόμενο που οδήγησε κοινωνικές ομάδες να θεωρούν κατακτήσεις τις εκάστοτε προεκλογικές παροχές των κομμάτων. Μισθωτοί και συνταξιούχοι δεν ξεφεύγουν από τον κανόνα.

Μελετώντας το δια ταύτα της υπόθεσης που "καίει" τον λαό μας, διαφαίνεται ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε την ακατάσχετη σεναριολογία, η οποία έχει μπει για τα καλά στην καθημερινότητα μας. Τον τελευταίο καιρό επανήλθαν σενάρια για έξοδο της χώρας μας από το κοινό νόμισμα. Είναι ρεαλιστικά αυτά τα σενάρια; Μετά από δύο πακέτα οικονομικής και μη στήριξης της χώρας μας, μπορούμε να ισχυριστούμε πως όχι. Σε θεωρητικό επίπεδο, η έξοδος της χώρας μας από το ευρώ θα ήταν μία πρώτης τάξεως λύση για να επανέλθει το νόμισμα στην πρότερη αίγλη. Βεβαίως, αυτή η κίνηση θα δημιουργούσε κλυδωνισμούς αλλά η ανάπτυξη και η αξιοπιστία της Γερμανίας θα εγγυούνταν την συνέχεια της νομισματικής ένωσης μέσω ενός μεταβατικού σταδίου.

Στο σκεπτικό, όμως, αυτό δεν περιλαμβάνονται και άλλες <<προβληματικές>> χώρες οι οποίες με την ίδια πολιτική θα έπρεπε να φύγουν από την ένωση και να επιστρέψουν στο εθνικό τους νόμισμα. Μπορούμε με ασφάλεια να τονίσουμε ότι αυτή η στρατηγική οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια την Γερμανία πίσω στο μάρκο. Άλλωστε, όπως πολλοί Καθηγητές Οικονομικών και διακεκριμένοι δημοσιογράφοι τόνισαν, το πρόβλημα δεν είναι Ελληνικό αλλά πανευρωπαϊκό και η έξοδος μιας χώρας από την ένωση όπως έχουν τα πράγματα λύνει λιγότερα προβλήματα απ' όσα δημιουργεί.

Ας επανέλθουμε, όμως, στον μικρόκοσμο μας και στην βάση της ανάλυσης του χρέους και των αποταμιεύσεων των Ελλήνων. Παράλληλα με την ανάγνωση των συνετών Ελλήνων που αποταμιεύουν, αποδεικνύεται ότι η δραματοποίηση των καταστάσεων και εντέλει η μιζέρια έχουν γίνει εθνικά "σπορ" των πολιτών της χώρας μας. Το αποτέλεσμα; Η απαραίτητη εθνική ομοψυχία εν μέσω κρίσης δεν είναι ορατή και στην θέση της υπάρχει ένας εγωισμός υψηλού διαμετρήματος ο οποίος οδηγεί σε συγκρίσεις με τα υπόλοιπα μέλη του κοινωνικού συνόλου. Κατάφωρες αδικίες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν.

Την ενότητα μας, όμως, ως έθνος και συνάμα ως κοινωνικό σύνολο δεν πρέπει να την χάνουμε ποτέ διότι τότε μόνο είναι ανέφικτος ο στόχος ενός μεταδιδόμενου αλτρουισμού.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (29/08/2011)
http://www.tovima.gr/opinions/useropinions/article/?aid=416865

Ομερτά

Συγκυβέρνηση ή ανασχηματισμός; Τεχνοκράτες ή πολιτικοί; Πλειοψηφία 151 ή 180 βουλευτών; Πολλά διλήμματα τέθηκαν προς διαβούλευση των πολιτικών ηγεσιών και παράλληλα του πολιτικού συστήματος τα οποία και απαντήθηκαν. Εντωμεταξύ, το μεσοπρόθεσμο με πολιτική "στράτας - στρατούλας" καθορίζει τα επόμενα βήματα μέχρι το 2015 με την ελπίδα ότι το σπάταλο κράτος θα απαρνηθεί την φύση του. Σαν και τον προκάτοχο του, το νέο πλάνο χαρακτηρίζεται από καταστροφικό έως υπερφιλόδοξο. Το δικό μου ανάγνωσμα των τελευταίων ετών υποδεικνύει ότι η αναποτελεσματικότητα της κυβερνήσεως κατασυκοφάντησε τα μέτρα που επέβαλλε η δανειακή σύμβαση, ένα σχέδιο που περιγράφει σε γενικές γραμμές την διαδικασία εξευρωπαϊσμού μιας χώρας.

Μέσα στην παλίρροια των φημών και των εκτιμήσεων για την Ελληνική οικονομία, έρχεται, λοιπόν, το επικείμενο βιβλίο του Αντιπροέδρου της κυβερνήσεως κ. Θεόδωρου Πάγκαλου με τίτλο «Μαζί τα Φάγαμε: Ποιοι, πότε και γιατί». Όλα ξεκίνησαν με την δήλωση του κ. Πάγκαλου "Μαζί φάγαμε τα λεφτά μέσα στο πλαίσιο ενός φαύλου συστήματος πολιτικής πελατείας με αθρόους διορισμούς στο Δημόσιο". Περιγράφοντας ένα σαθρό και πελατειακό πολιτικό σύστημα, ο Αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως αναφέρθηκε σε κοπρίτες που μπαίνουν στο δημόσιο και δεν προσφέρουν τα αναλογούντα των απολαβών τους.

Σε αυτές τις σκέψεις, θέλω να προσθέσω την έλλειψη λογοδοσίας στην χώρα μας και την υποκειμενική αντιμετώπιση του κοινού σε θέματα καταγγελιών. Τα αντιφατικά στοιχεία της μεσογειακής μας φύσης δεν μας αφήνουν σε ησυχία. Μπορούμε να ζητάμε παράλληλα την τιμωρία των πάντων αλλά και κανενός. Δεν θα ήταν υπερβολή να παραδεχθούμε ότι ο νόμος της σιωπής είναι από τους λίγους που εφαρμόζουμε στην καθημερινότητα μας. Ακόμα και οι θαρραλέες μονάδες που καταγγέλλουν τα κακώς κείμενα, αντιμετωπίζουν το συνδικαλιστικό και κομματικό κράτος εν κράτει το οποίο θέτει τους όρους της αξιολόγησης κατά το δοκούν. Ελπίζω ότι ο κ. Πάγκαλος θα συμπεριλάβει όλες τις πτυχές του ζητήματος στο βιβλίο του για να υπάρξει μία βάση στην συγκεκριμένη συζήτηση και να αποφύγουμε τις σειρήνες του λαϊκισμού.

Το εθνικό μας λάθος*

Από τα καφενεία και τα ΜΜΕ μέχρι την Ελληνική βουλή, η συζήτηση για την κατάσταση της χώρας μας έχει παρομοιαστεί με ένα μακρύ τούνελ οπού η ανάγκη για κουράγιο των πολιτών μέχρι το τέλος αυτής της επίπονης διαδρομής είναι το ζητούμενο. Προσωπικά, δεν βλέπω κανένα τούνελ μπροστά μου, ούτε έχω ανάγκη για προτροπές φιλολογικού χαρακτήρα. Αυτό που επιζητώ είναι η πολιτική βούληση να αλλάξουμε την εθνική μας νοοτροπία.

Μέχρι να ξεσπάσει η κρίση και να βγούνε τα άπλυτα μας στην φόρα, οι πολίτες αυτής της χώρας κρύβονταν πίσω από το δάκτυλο τους, σιωπώντας και ουσιαστικά νομιμοποιώντας κάθε είδους αδικία που μας οδήγησε στο πολιτικό, οικονομικό και ηθικό χρέος. Πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι έξω από το τούνελ δεν μας περιμένει η παλιά ζωή μας αλλά ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής και η ήπια δημοσιονομική προσαρμογή. Θα ήταν συνετό να ενστερνιστούμε την νέα νοοτροπία και όχι να την βλέπουμε ως καταναγκαστικό έργο. Κάνω αυτήν την επισήμανση διότι το υποτιθέμενο τούνελ υπάρχει μόνο στην φαντασία μας και δεν πιστεύω ότι οι εταίροι μας στην Ευρώπη είναι διατεθειμένοι να αλλοιώσουν την νοοτροπία τους για χάρη μας.

Κλείνω αυτήν την ανάρτηση με την ομολογία ότι ονειρεύομαι την χώρα μου να έχει ένα αόρατο σύστημα διακυβέρνησης στην οικονομία, την υγεία, την καθαριότητα και σε πολλούς άλλους τομείς, ένα σύστημα το οποίο δεν θα επηρεάζεται από τις διαδοχικές αλλαγές των κυβερνήσεων. Δυστυχώς, ο εξευρωπαϊσμός της χώρας μας που αργεί να έρθει εδώ και κάτι δεκαετίες, είναι πολιτική μεμονωμένων φωνών στα κόμματα.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (24/05/2011)
http://www.tovima.gr/opinions/useropinions/article/?aid=402454

Η θεσσαλονίκη στον 21ο αιώνα*

Παρακολούθησα με μεγάλο ενδιαφέρον την <<κόντρα>> μεταξύ του δημάρχου Θεσσαλονίκης κ. Γιάννη Μπουτάρη και του κ. Μίκη Θεοδωράκη. Γέννημα θρέμμα Θεσσαλονικιός, έχω δει πολλές διαδηλώσεις να λαμβάνουν χώρα στην πλατεία Αριστοτέλους. Είτε με την δικαιολογία της ιστορικότητας της, είτε με την απουσία άλλου κατάλληλου χώρου στο κέντρο της πόλης, η πλατεία ήταν η πρώτη επιλογή πολιτικών ηγετών και μη για τις ομιλίες τους.

Σε αυτό το σημείο θέλω να τονίσω, για τους μη γνωρίζοντες, ότι το κέντρο της Θεσσαλονίκης αποτελείται ουσιαστικά από δύο παράλληλους δρόμους, την Τσιμισκή και την Εγνατία οπού όταν κλείνει ο ένας δρόμος για κάθε είδους λόγο, γεμίζει από Ι.Χ. ο άλλος. Έρχεται, λοιπόν, η νέα δημοτική αρχή και αποφασίζει, καταρχάς για εύρυθμη λειτουργία της αγοράς και της κυκλοφοριακής κίνησης και μετέπειτα για την σταδιακή μείωση των Ι.Χ. στο κέντρο της πόλης.

Εδώ αρχίζουν οι παρεξηγήσεις. Ηθελημένα ή άθελα της, η πλευρά του κ. Θεοδωράκη δεν σέβεται αυτήν την απόφαση απαιτώντας να της παραχωρηθεί η πλατεία Αριστοτέλους. Μία χρήσιμη πληροφορία στην όλη συζήτηση είναι ότι το κίνημα των αγανακτισμένων είναι εγκατεστημένο στην Νέα Παραλία οπού θα μπορούσε να γίνει η συγκέντρωση χωρίς να επηρεαστεί η λειτουργία της πόλης.

Η ουσία, όμως, και η πραγματική κόντρα βρίσκονται αλλού. Κατόπιν αυτών των γεγονότων, ο παραλίγο δήμαρχος της πόλης κ. Κωνσταντίνος Γκιουλέκας κάνει την ακόλουθη δήλωση: «Διαφωνούμε απόλυτα με την αυταρχική απόφαση του κ. Μπουτάρη να απαγορεύσει τη χρήση της ιστορικής πλατείας Αριστοτέλους – μιας πλατείας που συνδέθηκε με όλες τις πολιτικές εξελίξεις της πόλης μας – σε ένα πρόσωπο – σύμβολο για τη Δημοκρατία, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης. Είναι μια απόφαση προσωπική του κ. Μπουτάρη, η οποία ούτε δεσμεύει, ούτε αντανακλά στις θέσεις του δημοτικού συμβουλίου της πόλης και των Θεσσαλονικέων. Προσβάλλει τα δημοκρατικά ήθη της Θεσσαλονίκης. Προφανώς, ο κ. Μπουτάρης εξοφλεί ανοιχτά γραμμάτια προς την κυβέρνηση του Μνημονίου και των άλλων δυνάμεων που τον στήριξαν να βγει δήμαρχος. Εμείς διαφωνούμε απόλυτα με αυτή την απόφαση και την θεωρούμε ντροπή για την δημοκρατική ιστορία της Θεσσαλονίκης».

Ακόμα, την ώρα που ο κ. Μπουτάρης κάνει, ίσως, την ριζοσπαστικότερη ομιλία των τελευταίων ετών στο ΕΛΙΑΜΕΠ, ακούγονται από επίσημα χείλη και από blogs στην πόλη χαρακτηρισμοί του τύπου φιλότουρκος και φιλοσκοπιανός.

Το δικό μου συμπέρασμα είναι ότι η Θεσσαλονίκη στον 21ο αιώνα είναι χωρισμένη στα δύο και ο σκοπός δεν είναι να διαλέξουμε στρατόπεδο και να πορευθούμε αναλόγως αλλά να κάνουμε κτήμα μας την εξωστρέφεια και την ανταλλαγή απόψεων. Κρατάω την δήλωση του δημάρχου στα επινίκια της εκλογής του: "...Δεσμεύομαι να είμαι για την Θεσσαλονίκη ο δήμαρχος που δεν είχε όλα αυτά τα χρόνια, δήμαρχος για όλους...". Δεν ξέρω κατά πόσο η νέα δημοτική αρχή θα επιτύχει στους στόχους και στο όραμα της για την πόλη αλλά προσωπικά η υλοποίηση της παραπάνω υπόσχεσης μου αρκεί.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (13/06/2011)
http://www.tovima.gr/opinions/useropinions/article/?aid=406090

Η κοινωνία των πολιτών*

Κρίση. Μεγάλη κρίση. Ιδρώνει, όμως, το αυτί του Έλληνα; Εφόσον οι πόρτες του σπιτιού του είναι κλειδωμένες και οι χιτώνες του παραμένουν άθικτοι τότε όχι. Τι γίνεται, όμως, στην περίπτωση που του ζητήσουν κομμάτι από την πίτα του; Αυτήν την δουλεμένη πίτα η οποία ξεκίνησε από ψίχουλα και έγινε στην πορεία πόρος για την επίτευξη του εξελληνισμένου Αμερικάνικου ονείρου.

Μεγάλη συζήτηση έγινε για διλήμματα και αδιέξοδα που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Η δική μου λογική μού υπαγορεύει να στηρίξω την εθνική προσπάθεια για την σωτηρία της χώρας. Αυτή είναι και η προτροπή μου προς όλους τους Έλληνες. Προφανώς, δεν υπάρχει χρόνος για αλλαγή κυβέρνησης. Σωστή, λάθος, τολμηρή ή άτολμη, αυτή είναι και πρέπει να οχυρωθούμε πίσω της για να διασφαλίσουμε μέλλον για τους απογόνους μας.

Σε αυτό το μεταβατικό στάδιο, προσδοκώ στην δημιουργία πολιτικών σχημάτων από την κοινωνία των πολιτών. Άλλωστε η νοοτροπία της κοινωνίας μπορεί να αλλάξει μόνο από την ίδια. Σε τοπικό επίπεδο, είδαμε αλλαγές σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Πάτρα. Είτε τις χαρακτηρίσεις ανατροπές μικρού μήκους, είτε προπομπό για μεγαλύτερες, αποδεικνύουν ότι αν υπάρχει θέληση, όλα γίνονται.

Ας κοιτάξουμε, όμως, πάλι τη γενικότερη εικόνα. Είναι σημαντικό να αποφύγουμε την τρικυμία και μετά καταδικάζουμε και τους καπετάνιους. Βέβαια, οι πιθανότητες να επέλθει αυτή η καταδίκη στα έδρανα ενός δικαστηρίου είναι λιγοστές. Είναι, όμως, λόγος αυτός να αντικαθιστούμε τις απόψεις μας με στερεοτυπικές αντιλήψεις;

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ 14-15/05/2011
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=14&ct=11&artid=4630839

Φιλία: Ένας πρώτος απολογισμός*

Πόσο διαρκεί άραγε μια φιλία; Η θεωρία του κύκλου ισχύει στην περίπτωση της φιλίας; Ερωτήματα έρχονται και παρέρχονται στο μυαλό μου για την αξία της φιλίας και την προοπτική του μέλλοντος.

Προσωπικά, συμφωνώ με την παροιμία "Δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιός είσαι". Η πλευρά της φιλίας που εξιτάρει περισσότερο το ενδιαφέρον μου είναι το δούναι και λαβείν στις κοινωνικές σχέσεις. Η εμπειρία μου από αυτήν την αμφίδρομη σχέση δείχνει ότι δεν μπορείς να απαιτείς από ένα φίλο να εκφράζει όλες σου τις ανησυχίες. Η διαφωνία σε προσεγγίσεις της ζωής είναι αρετή στην σχέση.

Σε πολλές περιπτώσεις, όμως, παρατηρεί κάποιος ότι το κοινωνικό του περιβάλλον δεν μπορεί να ακολουθήσει την σκέψη του και να αναλάβει τον ρόλο του τενίστα ο οποίος θα αντικρούσει μία μπαλιά για να ξεκινήσει ένας εποικοδομητικός διάλογος. Εκεί πιστεύω ξεκινάνε τα προβλήματα. Η ζυγαριά πρέπει πάντα να υπάρχει για να μας θυμίζει ότι οι καθρέφτες του εαυτού μας είναι άνθρωποι εμπιστοσύνης και Ιθάκες μακριά από τον κορεσμό της καθημερινότητας.

Ίσως η άποψη που καταθέτω να είναι ασήμαντη επί του θέματος όταν μία δόση χιούμορ αρκεί για να αντιστρέψει συσσωρευμένες αρνητικές εντυπώσεις.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (13/05/2011)
http://www.tovima.gr/opinions/useropinions/article/?aid=400626

Πνευματική πενία

Πως κατασπαταλήθηκαν τα 345 δις ευρώ που χρωστάμε συνολικά; Αυτή είναι μία από τις πολλές ερωτήσεις που ταλανίζουν τον Έλληνα πολίτη. Ή μήπως έχει ήδη απαντήσει στα διάφορα ερωτήματα και σφάλλω εγώ; Κατ’ αρχάς, μιλάμε για ένα χρέος που πλήττεται διαχρονικά από το φαινόμενο του ανατοκισμού και έχει δύο αναγνώσεις. Από την μία πλευρά, η προσπάθεια για εκσυγχρονισμό των υποδομών της χώρας και από την άλλη τα φαινόμενα διαφθοράς, οι πελατειακές σχέσεις και οι παχυλοί μισθοί και συντάξεις. Από όλες αυτές τις παραμέτρους, η κατάχρηση της εξουσίας δείχνει να ελκύει παραπάνω το ενδιαφέρον του μεγάλου κοινού. Η διαφθορά, από την φύση της, συνδέεται με τις αξίες. Η εκτεταμένη ύπαρξη της στην χώρα μας αποδεικνύει ότι αξίες όπως η αξιοκρατία έχουν υπονομευθεί, αφήνοντας την πόρτα για κάθε λογής αλισβερίσι ορθάνοικτη. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το αξιακό της σύστημα. Είναι η έλλειψη αποφασιστικότητας να ακολουθήσουμε τον Ευρωπαϊκό δρόμο. Από τους πολιτικούς μέχρι τους πολίτες. Χρειαζόμασταν, άραγε, την τρόικα να μας υποδείξει ότι στοχευμένες αποκρατικοποιήσεις και μεταρρυθμίσεις όπως η απελευθέρωση των κλειστών επαγγελμάτων πρέπει να προχωρήσουν;

Η μεγαλύτερη απογοήτευση, όμως, για μένα δεν έρχεται από τους πολιτικούς. Ναι..καλά ακούσατε. Έρχεται από τον κόσμο της τέχνης και του πολιτισμού, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων. Παρατηρώντας άρθρα στον τύπο και τηλεοπτικές εμφανίσεις, βλέπω ανθρώπους με μεγάλη επιρροή στο κοινό να εξαντλούνται σε απόψεις-κορώνες του τύπου για όλα φταίνε οι κυβερνήσεις και παράλληλα το μνημόνιο και οι δανειστές μας. Σεβαστές οι συγκεκριμένες απόψεις αλλά στερούνται του αναλογούμενου καταλογισμού ευθυνών στον Έλληνα πολίτη. Με τα κοινοβουλευτικά κόμματα, να παλεύουν για να κρατήσουν τις εύθραυστες κοινωνικές τους συντεχνίες, θα περίμενε κανένας από τους ανθρώπους του πνεύματος να αναλάβουν τον ρόλο του μαέστρου στην κοινωνία. Φευ όμως.. Ακόμα και η σιωπή αυτές τις ώρες, επιτείνει την έλλειψη απόψεων από ένα εθνικό διάλογο. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι άνθρωποι που συνέβαλαν τα μέγιστα στην πατρίδα μας, έχουν πια παρασυρθεί από τις σειρήνες του λαϊκισμού.

Ποιά είναι, λοιπόν, η δική μου πρόταση προς τον Ελληνικό λαό; Πιστεύω ότι ο καθένας προσωπικά, πρέπει να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη και μετά να γίνει ανταλλαγή απόψεων στην βάση μιας ειλικρινούς συζήτησης για το πού είναι η χώρα μας και πού θέλουμε να την πάμε. Με τον Έλληνα πολίτη, όμως, να έχει συγκεκριμένο ρόλο και ευθύνες στο επαγγελλόμενο σχέδιο.

Παρελθόν-Παρόν-Μέλλον

Ατολμία. Αυτή είναι η πρώτη λέξη που μου έρχεται στο μυαλό όταν πάω να περιγράψω την κατάσταση στην χώρα μου. Από τους πολιτικούς μέχρι τους δημοσιογράφους. Κανένας να μην θίξει το αυτονόητο δίκιο του πολίτη-πελάτη. Το χάιδεμα των αυτιών συνεχίζεται ακατάπαυστα και η συζήτηση περί απόδοσης ευθυνών στον πολίτη εξαντλείται στις επαναλαμβανόμενες προτιμήσεις του στον δικομματισμό τα τελευταία 30 και χρόνια.

Εδώ, λοιπόν, εξεγείρομαι. Οι ευθύνες των πολιτών είναι τεράστιες και ξεπερνούν τις προτιμήσεις σε εκλογικές διαδικασίες. Πάμε λίγο παλιά. Ο Έλληνας πολίτης του 2000 ετοιμάζεται να υποδεχτεί το νέο νόμισμα. Παράλληλα με αυτό το χαρμόσυνο γεγονός, γεννιέται στην κοινωνία η άποψη ότι το Ελληνικό χρηματιστήριο έχει κατεύθυνση μόνο προς τα πάνω με αποτέλεσμα οι μικρομεσαίοι και μη, πολίτες της χώρας μας να τζογάρουν, χωρίς καμία έγνοια ρίσκου. Βεβαίως, και υπάρχει πολιτική ευθύνη αλλά που ήταν το μυαλό του Έλληνα σε αυτήν την περίπτωση;

Πάμε σε άλλο παράδειγμα. Αρχές της δεκαετίας του '80 και ο Έλληνας υπάλληλος είναι κακοπληρωμένος. Τα επόμενα χρόνια, όμως, παρατηρείται μία δραματική αύξηση στον μισθό του χωρίς προηγούμενο. Σήμερα οι μισθοί αυτοί θεωρούνται κεκτημένο αγώνων. Αναρωτήθηκε, όμως, κανένας από που προήλθαν όλα αυτά τα χρήματα για να δικαιολογηθούν τέτοιες αυξήσεις; Ποιό ήταν το μέγεθος της βιομηχανικής δραστηριότητας στην χώρα μας για να προκύψουν φόροι που θα καλύψουν τις σχετικές αυξήσεις; Η θεωρία του μάννα εξ' ουρανού φαίνεται να ικανοποιεί ακόμα την πλειοψηφία των Ελλήνων.

Πάνω σε αυτόν τον λαϊκισμό, έχει εντρυφήσει η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτικών και των δημοσιογράφων, οι οποίοι για να εξασφαλίσουν το αύριο τους στα ΜΜΕ ωραιοποιούν συμπεριφορές του κοινωνικού συνόλου. Το ρητό «Δεν φταίνε αυτοί, τόσοι ήταν..» αρχίζει και παίρνει σάρκα και οστά στην χώρα μας.

Παραδοχή

Βλέποντας την Λερναία Ύδρα των σκουπιδιών να συνεχίζει να ταλανίζει την πόλη μου, καταθέτω μία προσωπική στιγμή μου σε ένα περιβάλλον όπου η νοοτροπία και ο σεβασμός είναι λέξεις με ταυτόσημη έννοια. Είναι 2 το μεσημέρι, φωτεινή μέρα στο Βrighton και εγώ αγναντεύω έξω από το παράθυρο μου, απολαμβάνοντας ένα στιγμιαίο καφέ. Γέννημα θρέμμα Θεσσαλονικιός, η επιλογή για μεταπτυχιακές σπουδές με <<έσπρωξε>> προς την Αγγλία. Καθώς κοιτάω έξω από το παράθυρο, ένα πράσινο σε χρώμα απορριμματοφόρο σταματάει απέναντι και μαζεύει, από μικρούς κάδους κάθε πολυκατοικίας, τα σκουπίδια προς ανακύκλωση. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν έκπληξη. Το επόμενο συναίσθημα που ένιωσα ήταν ενοχή γιατί όσο και να προσπαθούσα, δεν μπορούσα να δικαιολογήσω στον εαυτό μου την πρώτη μου αντίδραση. Απολύτως δικαιολογημένα, γιατί οι Άγγλοι δεν τετραγώνισαν τον κύκλο στην συγκεκριμένη περίπτωση. Μετά αναρωτήθηκα...Αγαπάμε την πόλη μας; Προφανώς, απάντησα με σχετική άνεση...Ναι, αλλά την αγαπάμε περισσότερο οπ’ όσο αγαπάμε την τεμπελιά μας; Εδώ δεν είχα απάντηση...Μία εύκολη δικαιολογία θα ήταν: "έτσι μου μάθανε, έτσι πράττω". Ευτυχώς, το συναίσθημα της συνενοχής μου ξανάρθε, προσπαθώντας να με σώσει από τον στρουθοκαμηλισμό μου.

Συλλογικά και ατομικά αδιέξοδα - Μία ρεαλιστική προσέγγιση

Ξεκινάω με μία ερώτηση. Γίνεται να είσαι αντιπαραγωγικός στο πόστο σου και να συνεχίζεις να λαμβάνεις μισθό για τις υπηρεσίες που παρέχεις; Στην Ελλάδα ναι γίνεται, ιδιαίτερα στον δημόσιο τομέα. Το συγκεκριμένο κείμενο θα ασχοληθεί με αυτόν τον τομέα. Μεταξύ άλλων, το Δ.Ν.Τ. έκανε προτάσεις για το συγκεκριμένο φαινόμενο. Τα συστήματα που λειτουργούν ανά την Ευρώπη έδειξαν μία λύση, η οποία δεν είναι άλλη από την αξιολόγηση όλων των υπαλλήλων. Την ίδια στιγμή, αυτό που είδαμε από την πλειοψηφία των υπαλλήλων είναι μία μαζική αντίδραση σε αυτήν την πρόταση. Μεταξύ μας, καλώς έπραξαν γιατί αξιολόγηση από το κράτος για το κράτος είναι μια διαδικασία-παρωδία της οποίας τα συμπεράσματα θα έχουν εξαχθεί προτού καν ξεκινήσει η έρευνα. Αν, όμως, φέρουμε ιδιωτικές εταιρίες αποκλειστικά για την αξιολόγηση, η οποία θα γίνει με αδιάβλητες διαδικασίες, τότε δεν θα πρέπει να υπάρχει κάποιου είδους αντίδραση. Σωστά; Λογικά σκεπτόμενος, απαντάω καταφατικά.

Πιστεύω ακράδαντα στην σημασία της αξιολόγησης, γιατί έτσι θα μπορέσουμε να ξεχωρίσουμε την ήρα από το στάρι. Όχι για να τιμωρήσουμε την ήρα αλλά για να αντιμετωπίσουμε μία πραγματικότητα που μόνοι μας δημιουργήσαμε. Κλείνω αυτήν την ανάρτηση με την ανάγκη να προσθέσω ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος προτιμά να αποθηκεύει τις αρνητικές πληροφορίες. Είναι λογικό, λοιπόν, να επαναφέρει τις αρνητικές εντυπώσεις πρώτα στο μυαλό του, ξεχνώντας πολλές φορές τις θετικές. Το συμπέρασμα είναι ότι είμαστε καταδικασμένοι να ρέπουμε προς τον αρνητισμό και την αχαριστία. Τουλάχιστον, αν μπορούμε, ας διορθώσουμε και ένα κακώς κείμενο της πατρίδας μέσα στην ματαιότητα της φύσης μας.

Πανεπιστήμια, Ελληνικά και μη. Μία ποιοτική σύγκριση.

Μετά από πολλά άρθρα στον τύπο και θεματικές ενότητες επί του θέματος, νιώθω την ανάγκη να εκφράσω και εγώ την άποψη μου για τα Ελληνικά Πανεπιστήμια και τις διαφορές που εμφανίζουν με αντίστοιχα του εξωτερικού. Κατ’ αρχάς, τα πολλαπλά σκάνδαλα διαφθοράς καθηγητών και φοιτητών, αποδεικνύουν ότι ο θεσμός της δημοκρατίας δεν υφίσταται πια στα Πανεπιστήμια μας και έχει αντικατασταθεί, ας μου επιτραπεί η έκφραση, από φαινόμενα ετσιθελισμού.

Δεν θα έλεγα, όμως, ότι αυτό είναι το κύριο πρόβλημα της ανώτατης μας εκπαίδευσης. Στην σύντομη πορεία μου σε Αγγλικό Πανεπιστήμιο, διαπίστωσα ότι η γνώση δεν είναι έκθεμα προς θαυμασμό αλλά εργαλείο για περαιτέρω επεξεργασία. Διευκρινίζω την σκέψη μου, χρησιμοποιώντας το παράδειγμα μιας πλαστελίνης. Στην Ελλάδα, για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν μου την έδωσαν να την επεξεργαστώ. Πάντα υπήρχε η διδασκαλία της γνώσης-πλαστελίνης αλλά με την έννοια της καθολικής αποστήθισης και της μη μετατροπής της σε κανένα στάδιο της εκπαίδευσης. Ε, λοιπόν στην Αγγλία, για πρώτη φορά στην ζωή μου, πήρα την πρώτη ύλη στα χέρια μου με σκοπό να εξερευνήσω υπάρχοντα κενά στην έρευνα και να τα καλύψω όσο το δυνατόν καλύτερα.

Δεν ξέρω κατά πόσο θα έχω πετύχει αυτόν τον σκοπό με το πέρας των σπουδών μου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η παιδική αίσθηση της πλαστελίνης που πλάθεται ξανά και ξανά, μου ξανάρθε… και είναι ανεκτίμητη. Φυσικά, η χώρα μας, ως πηγή της πρώτης ύλης και της γνώσης θα έπρεπε να είναι πρωτεργάτισσα σε θέματα παιδείας. Εδώ έρχεται, λοιπόν, το γαμώτο της όλης υπόθεσης.

Θέλουμε να σπάσουμε τη φούσκα;*

Μία πόλη που δεν ανακυκλώνει. Μία πόλη που ασχολείται μόνο με το όνομα μιας γείτονος χώρας. Μία πόλη που επανειλημμένα εισέπραξε την αυτοεπιβεβαίωση της, χρησιμοποιώντας την ονομασία Μακεδονία σε κάθε είδους δημόσια επιχείρηση και πάγιο στοιχείο της(κτίρια,..). Μία πόλη με κραυγαλέα πνευματική πενία. Μία πόλη που ζεί για το Σαββατοκύριακο και την συγκίνηση ενός ποδοσφαιρικού αγώνα. Μα πάνω απ'όλα, μία πόλη που κυνηγάει την εφήμερη απόλαυση και την δραπέτευση απο την καθημερινότητα. Το ερώτημα που θέτω είναι απλό και επίκαιρο. Θέλουμε να σπάσουμε την φούσκα στην οποία έχουμε εντρυφήσει δεκαετίες ολόκληρες ή θέλουμε να συνεχίσουμε να ζούμε στην εικονική μας πραγματικότητα...

Όποια επιλογή και να διαλέξουμε, οι ζωές μας θα συνεχιστούν κανονικά με τα πάνω τους και τα κάτω τους. Η μόνη αλλαγή που θα παρατηρηθεί είναι στον απολογισμό κατα την παράδοση σκυτάλης στην επόμενη γενιά. Άλλωστε, μόνο στο κλείσιμο του ταμείου, μετράει πια αν το ταμείο αυτό κλείνει θετικά ή αρνητικά...

*Δημοσιεύθηκε στο protagon.gr
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=5108

Ο ρόλος της Εκκλησίας*

Αφού καταλάγιασε η φουρτούνα από το φυλλάδιο "Προς το λαό" της Ιεράς Συνόδου, πιστεύω ότι αξίζει να αναλύσουμε το σκεπτικό της εκκλησίας και τους λόγους που οδήγησαν σε αυτήν την επιστολή. Καταρχάς, η δημοσίευση ενός τέτοιου εγγράφου και ο καταγγελτικός τόνος που χρησιμοποιείται στην επιστολή φανερώνουν μία φοβισμένη και αποδυναμωμένη, ουσιαστικά, εκκλησία.

Σταδιακά, έχει παρατηρηθεί μία σημαντική συρρίκνωση του ρόλου της εκκλησίας στις κοινωνίες. Μία εκκλησία και μία θρησκεία που παλιά είχε δύναμη εφάμιλλη του μάγου ενός ινδιάνικου χωριού. Θρησκευτικοί λειτουργοί ανέγγιχτοι και αλάνθαστοι στα μάτια του κόσμου. Μέσα από τα βάθη του χρόνου, όμως, παρατηρήσαμε μία ιδιαίτερα αμφιλεγόμενη πορεία της εκκλησίας. Με καλές και κακές στιγμές. Έχοντας μπει, πια, στον 21ο αιώνα, βλέποντας την αντίδραση της εκκλησίας για ένα τόσο σημαντικό θέμα, μπορώ μόνο να την παρομοιάσω με το πληγωμένο και τρομαγμένο θηρίο που βρυχάται. Είναι, ίσως, η ανάγκη να διαλαλήσει παντού ότι "Είμαι ακόμα εδώ και υπάρχω" και ότι ο ρόλος μου δεν περιορίζεται σε ένα πιάτο φαγητό που μοιράζω σε άστεγους και σε ένα ποίμνιο που όλο και λιγοστεύει λόγω ηλικίας.

Στις μέρες μας, όμως, οι ανάγκες των ανθρώπων είναι τόσο εξειδικευμένες που η εκκλησία δεν έχει επαρκείς απαντήσεις για να υποδείξει ένα δρόμο ευτυχίας. Ίσως υπάρχει η ανάγκη να παρουσιαστεί στον λαό μια πιο μοντέρνα εκδοχή του Θεού...Φυσικά, η τελευταία μου παρατήρηση δεν είναι και υπόδειξη απλά προσπαθώ να αναλύσω το όλο φαινόμενο το οποίο κατ' εμέ κορυφώθηκε με την συγκεκριμένη επιστολή. Έχοντας τελειώσει την ανάλυση για το συμβάν, συνέχισα το σερφάρισμα στο διαδίκτυο και έπεσα πάνω σε κάποιες ειδήσεις για το Δ.Ν.Τ. Ενστικτωδώς αναρωτήθηκα: Μήπως το Δ.Ν.Τ. πρέπει να βάλει και την εκκλησία στην ατζέντα του;

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ 29-30/01/2011
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=14&ct=11&artid=4615538

Φαρισαϊσμός*

Παραξενεύτηκα ιδιαίτερα με τον απόηχο της δήλωσης του κ.Πάγκαλου "μαζί φάγαμε τα λεφτά μέσα στο πλαίσιο ενός φαύλου συστήματος πολιτικής πελατείας με αθρόους διορισμούς στο Δημόσιο" και εξηγούμαι.Κατ'αρχάς θεωρώ θαραλλέα την πολιτική κίνηση να ανοίξουμε αυτό το θέμα-ταμπού που ενοχοποιεί πολίτες και πολιτικούς.Πολίτες που είτε ευνοήθηκαν απο την όλη κατάσταση είτε σιώπησαν και έκαναν την επανάσταση τους απο τον καναπέ.Φυσικά μπορούμε να υποθέσουμε οτι πολίτες και πολιτικοί έχουν αναλογική σχέση.Το θέμα είναι μέχρι που θα φτάσει ο φαρισαϊσμός μας.Η θεωρία της παρθενογένεσης φαίνεται να καλύπτει ακόμα μεγάλο μέρος των Ελλήνων.Το πολιτικό μας σύστημα,βέβαια,αν και χρεοκοπημένο πρέπει να πάρει πρωτοβουλίες μπάς και κερδίσει λίγη εμπιστοσύνη και αξιοπρέπεια στα μάτια των πολιτών.Έχει αποδειχτεί πλέον οτι το δημόσιο δεν μπορεί να ασκήσει το επάγγελμα του manager.Μέχρι να αποκτήσει σωστές δομές και να εξευρωπαϊστεί,καλύτερα να παραδώσει το management σε ιδιώτες για να πετύχουμε την οικονομική <<συνέχεια>> σημαντικών εταιριών.Είναι προφανές οτι εταιρίες και κλάδοι όπως ο ΟΣΕ και τα Ελληνικά πανεπιστήμια έχουν ανάγκη από την ματιά ενός τεχνοκράτη,απεγκλωβισμένου απο το πολιτικό σύστημα.Τέλος,κάνω μία πρόταση προς το Ελληνικό κράτος να αποστέλλει σε όλους τους πολίτες αναλυτική λίστα με όλους τους φόρους του και συγκεκριμένα πού πηγαίνει κάθε ευρώ που πληρώνει.Είναι αυτονόητο οτι πρέπει να μπούμε σε μία εποχή με έντονη αίσθηση λογοδοσίας,όχι αναγκαστικά καχυποψίας.

*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Μακεδονία 14/01/2011(σελίδα 2)

Επίλογος

Αφού η δημοκρατία μας απέτυχε,ήρθε η ώρα να κυβερνήσουν άνθρωποι σοφότεροι από εμάς,για εμάς.Ένα χρόνο μετά,το πιο σημαντικό στοιχείο της κρίσης είναι ότι δεν έχουμε διδαχθεί ακόμα τίποτα από αυτήν.Συνεχίζουμε να εξαιρούμε τους εαυτούς μας με μόνη ευκολία,λες και δεν είμαστε μέλη μιας κοινωνίας.Θέλουμε σαν έθνος να υπερηφανευόμαστε που είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων αλλά όταν φτάνει η στιγμή να πάρουμε αποφάσεις για τους δικούς μας απογόνους,τότε διαλύεται κάθε σκέψη συλλογικότητας.Για χρόνια κυνηγούσαμε μια εξελληνισμένη εκδοχή του αμερικάνικου όνειρου.Ουσιαστικά,φλερτάραμε έντονα με τον άκρατο δανεισμό.Σε αυτό το σημείο βρίσκεται και το μεγαλύτερο λάθος της τωρινής κυβέρνησης,η οποία δεν έβαλε τους πολίτες προ των ευθυνών τους.Κλείνω την παρατήρηση μου,κάνοντας μία γενίκευση για την ρίζα των ανησυχιών μας.Αν θέλουμε να νιώσουμε αυτές τις περιζήτητες στιγμές ευτυχίας,πρέπει να αποτινάξουμε την μιζέρια από την νοοτροπία μας.