Τελικά τόσο ελκυστική είναι η θεωρία συνομωσίας εναντίον της χώρας μας την οποία ενστερνίζεται η τεράστια πλειοψηφία των Ελλήνων; Αυτό είναι το ερώτημα που τριβελίζει το μυαλό μου τα τελευταία δύο χρόνια. Η προσπάθεια για σοβαρή συζήτηση σταματάει στην επίκληση της Αργεντινής και της Goldman Sachs και του παγκόσμιου σχεδίου να γίνει η Ελλάδα το πείραμα με στόχο την εξαγορά (ξεπούλημα) του πλούτου της χώρας μας. Μικροί, μεγάλοι, ηλικιωμένοι όλοι μαζί στον αγώνα κατά των παγκόσμιων συμφερόντων.
Η απλή ανάγνωση ότι ΜΟΝΟΙ μας δημιουργήσαμε το χρέος και το έλλειμμα ξεφεύγει από τις περισσότερες αναλύσεις. Οι εναλλακτικές της χρεοκοπίας ή της συνέχισης σύναψης δανείων από τις αγορές με 15% επιτόκιο απορρίφθηκαν σωστά με το μνημόνιο να αποτελεί την μόνη λύση για αποφυγή της χρεοκοπίας. Πάνω σε αυτά τα δεδομένα, η συζήτηση καφενείου έχει βαφτιστεί ως επιστημονική ανάλυση των γεγονότων οπού η ευθύνη μας εξαντλείται στην ψήφο μας. Άραγε αναρωτήθηκε κάποιος εργαζόμενος στον δημόσιο τομέα από πού έρχεται ο μισθός που λαμβάνει μήνας μπει, μήνας βγει;
Ποια είναι άραγε η παραγωγή του κράτους που δικαιολογεί τον αριθμό αλλά και το ύψος των μισθών και των συντάξεων του μέσου Έλληνα πολίτη; Η λέξη δανεισμός ήταν στα ψιλά γράμματα των Ελλήνων και εφόσον δεν ενόχλησε κανείς την φούσκα μας, ο στρουθοκαμηλισμός και το σηκωμένο δάκτυλο στο πρόσωπο έγιναν συνώνυμο της ύπαρξης μας. Η εύκολη κατηγορία προς την τρόικα και το Δ.Ν.Τ. έγινε καραμέλα με τους Έλληνες να αγνοούν το γεγονός ότι οι Ευρωπαίοι έχουν σκοπό να αποτινάξουν την κρίση από πάνω τους στα κοντά και όχι να πάνε με τους επιθυμητούς (αργούς) ρυθμούς της Ελλάδας.
Η μαγκιά πάει σύννεφο σε μία χώρα χωρίς βαριά βιομηχανία, η οποία βασίζεται στην ποιότητα των υπηρεσιών της, με ότι αυτό συνεπάγεται. Δεν ξέρω κατά πόσο μια χρεοκοπία του κράτους θα έβαζε μυαλό στους Έλληνες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η επίκληση της φτώχειας θα είχε πραγματική βάση και ένα νέο ξεκίνημα πάνω στις πραγματικές δυνάμεις του λαού μας θα ήταν ρεαλιστικό. Ο γραφών δεν εξαιρεί τον εαυτό του στο σενάριο της μεγάλης οδύνης αλλά αν είναι για το καλό του τόπου, χαλάλι!
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΤΟ ΒΗΜΑ (24/10/2011)
http://www.tovima.gr/opinions/useropinions/article/?aid=426671
