Έλλειμμα και χρέος επί προσωπικού*

Η σύγκριση έχει μπει μέσα στην ζωή μας. Μια ακατάπαυστη φλόγα γεννήθηκε μέσα μας με το που αποκτήσαμε ένα εναλλακτικό του είδους. Ένα κουτί αισθήσεων, εφάμιλλο της Πανδώρας, άνοιξε, δημιουργώντας νέες επιθυμίες. Το κεκτημένο είναι μπαγιάτικο και δεν είναι πια θελκτικό.

Παράλληλα, η επιτυχία έγινε συνώνυμο της ύπαρξης μας. Ο σκοπός εκθειάστηκε και η κομματικοποίηση της ζωής επήλθε. Επιτυχημένος ή αποτυχημένος. Δεν ξέρω κατά πόσο υπάρχει μία λεπτή κόκκινη γραμμή μεταξύ της φιλοδοξίας και της ματαιοδοξίας. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι πρέπει να απαντήσουμε αν τελικά μετράει το ταξίδι ή ο προορισμός.

Όσο αποφεύγουμε να πάρουμε θέση σε καίρια ζητήματα, τόσο θα βουλιάζουμε στον λήθαργο μας. Γενικά, ο, απανταχού επί της γης άνθρωπος, δείχνει να έχει χάσει την προσωπική του ταυτότητα εν έτος 2012. Είναι αδηφάγος όσο ποτέ και αλλάζει τις ταυτότητες που δανείστηκε σαν τα πουκάμισα. Πάνω σε αυτό, μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι γίναμε πλούσιοι σε εμπειρίες αλλά συνάμα και πτωχοί τω πνεύματι. Το πνεύμα δεν έχει μόνο ανάγκη από παιδεία για να εμπλουτιστεί. Χρειάζεται και ένα σκοπό για να αναγεννηθεί και να λάμψει. 

Στο παρελθόν, είδαμε φτωχούς και πολλές φορές αγράμματους ανθρώπους να βάζουν το χέρι τους στην φωτιά. Μπορούμε να βρούμε ένα λόγο να το κάνουμε και μείς; Τότε σίγουρα θα’ μαστε κερδισμένοι.

*Δημοσιεύθηκε στο vima.gr (17/09/2012)
http://www.tovima.gr/opinions/useropinions/article/?aid=475172

Επιστροφή στο σχολείο*

Στο φαύλο παρελθόν, ο λαός υποστηρικτής. Στο υπεύθυνο παρόν, ο λαός ενάντια. Η τραγική αντίφαση των ημερών μας μπορεί να δικαιολογηθεί μόνο από την λογική σκέψη ότι το σύστημα που μας έφερε εδώ δεν μπορεί να εγγυηθεί την έξοδο από την κρίση. Κάποιος, όμως, πρέπει να δοκιμάσει. Εφόσον, λοιπόν, δεν υπάρχει έτοιμη εναλλακτική πρόταση εξουσίας, το παρόν σύστημα κυβερνά παρόλο που βρίσκεται σε αναντιστοιχία με το κοινό αίσθημα. Παράλληλα, ο εποικοδομητικός διάλογος απουσιάζει σε πείσμα μερικών μονάδων που είχαν κάτι να πούνε.

Σε προεκλογικό τόνο πια, ο γράφων υποστηρίζει τον επιμερισμό των ευθυνών, ιδιαίτερα στο κομμάτι του λαού που θεωρεί ότι η ευθύνη του εξαντλείται στην ψήφο του. Κατά ένα τρόπο, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ως έθνος ξεσκεπάσαμε τα κρυφά ελλείμματα και χρέη του κράτους αλλά κρατήσαμε και κρατούμε κρυφή την ψυχοσύνθεση του μέσου Έλληνα. Ακόμα, μπορούμε να προβλέψουμε ότι όσα μνημόνια και να έρθουν κανένας δεν μπορεί να μας αναγκάσει να παραδεχτούμε τις αυταπόδεικτες πικρές αλήθειες που περιτριγυρίζουν την καθημερινότητα παρά μόνον ο εαυτός μας. Είναι ανάγκη, σαν άλλοι μαθητές, να θυμηθούμε την αξία της κριτικής ικανότητας που οδηγεί σε μία λυτρωτική αυτογνωσία. Λύτρωση απαραίτητη όχι μόνο για τις τωρινές αλλά και για τις μελλοντικές μάχες του τόπου.

*Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Lifo (16/04/2012)
http://www.lifo.gr/lifoland/you-send-it/8826

Πατριωτισμός και κρίση εν τάχει

Ένα θέμα που συχνά επανέρχεται στην επικαιρότητα και την δημόσια συζήτηση είναι ο πατριωτισμός, πολλές φορές με διαφορετικές έννοιες και αναγνώσεις. Φτάνοντας στην ψήφιση του νομοσχεδίου για το νέο μνημόνιο, φωνές από την Αριστερά και την Δεξιά υποδήλωσαν την απώλεια του αισθήματος του πατριωτισμού μέσω της συγκεκριμένης πολιτικής επιλογής. Καταρχάς, αξίζει να τονίσουμε ότι στην εποχή της οικονομικής και μη κρίσης, ο διάλογος πάνω σε υγιείς βάσεις έχει καταντήσει να είναι το ζητούμενο, την στιγμή που διάφορα φαινόμενα, όπως η πατριδοκαπηλία, καραδοκούν στην γωνία του δρόμου.

Κατά την άποψη του γράφοντος, ο πατριωτισμός είναι ουσιαστικά μία έννοια η οποία εξελίσσεται ανά τα χρόνια και προσαρμόζεται στις εκάστοτε ανάγκες της χώρας. Στο παρελθόν, η αυταπάρνηση στο παράγγελμα της ευθύνης υπήρξε κομβικός παράγοντας στην επιτυχία ενός στόχου. Η επίτευξη αυτού του είδους της αυταπάρνησης διαφαίνεται ότι θα κρίνει τις παρούσες και μελλοντικές προκλήσεις για την χώρα μας.

Το 1821 και το 1940 οι Έλληνες απέδειξαν ότι το υψηλό αίσθημα του πατριωτισμού ήταν το στοιχείο που τους ένωσε προς ένα κοινό στόχο. Εν έτος 2012, οι Έλληνες πρέπει να επαναφέρουν στην θύμηση τους θεμελιώδη στοιχεία του πατριωτισμού όπως ο αλτρουισμός και να συνταχθούνε πίσω από ένα κοινό σκοπό. Ακόμα και αν αυτός ο σκοπός βλάπτει το περίσσευμα τους με όρους αριθμητικής προόδου. Από πού θα ξεκινήσει, όμως, αυτή η εθνική προσπάθεια; Η απλή λογική ότι ως καταναλωτής ζητάω απόδειξη και ως επιτηδευματίας κόβω είναι ένα πρώτο βήμα με πολλά άλλα στην ουρά. Φτάνει να υπάρχει θέληση.