Παραδοχή

Βλέποντας την Λερναία Ύδρα των σκουπιδιών να συνεχίζει να ταλανίζει την πόλη μου, καταθέτω μία προσωπική στιγμή μου σε ένα περιβάλλον όπου η νοοτροπία και ο σεβασμός είναι λέξεις με ταυτόσημη έννοια. Είναι 2 το μεσημέρι, φωτεινή μέρα στο Βrighton και εγώ αγναντεύω έξω από το παράθυρο μου, απολαμβάνοντας ένα στιγμιαίο καφέ. Γέννημα θρέμμα Θεσσαλονικιός, η επιλογή για μεταπτυχιακές σπουδές με <<έσπρωξε>> προς την Αγγλία. Καθώς κοιτάω έξω από το παράθυρο, ένα πράσινο σε χρώμα απορριμματοφόρο σταματάει απέναντι και μαζεύει, από μικρούς κάδους κάθε πολυκατοικίας, τα σκουπίδια προς ανακύκλωση. Η πρώτη μου αντίδραση ήταν έκπληξη. Το επόμενο συναίσθημα που ένιωσα ήταν ενοχή γιατί όσο και να προσπαθούσα, δεν μπορούσα να δικαιολογήσω στον εαυτό μου την πρώτη μου αντίδραση. Απολύτως δικαιολογημένα, γιατί οι Άγγλοι δεν τετραγώνισαν τον κύκλο στην συγκεκριμένη περίπτωση. Μετά αναρωτήθηκα...Αγαπάμε την πόλη μας; Προφανώς, απάντησα με σχετική άνεση...Ναι, αλλά την αγαπάμε περισσότερο οπ’ όσο αγαπάμε την τεμπελιά μας; Εδώ δεν είχα απάντηση...Μία εύκολη δικαιολογία θα ήταν: "έτσι μου μάθανε, έτσι πράττω". Ευτυχώς, το συναίσθημα της συνενοχής μου ξανάρθε, προσπαθώντας να με σώσει από τον στρουθοκαμηλισμό μου.

Συλλογικά και ατομικά αδιέξοδα - Μία ρεαλιστική προσέγγιση

Ξεκινάω με μία ερώτηση. Γίνεται να είσαι αντιπαραγωγικός στο πόστο σου και να συνεχίζεις να λαμβάνεις μισθό για τις υπηρεσίες που παρέχεις; Στην Ελλάδα ναι γίνεται, ιδιαίτερα στον δημόσιο τομέα. Το συγκεκριμένο κείμενο θα ασχοληθεί με αυτόν τον τομέα. Μεταξύ άλλων, το Δ.Ν.Τ. έκανε προτάσεις για το συγκεκριμένο φαινόμενο. Τα συστήματα που λειτουργούν ανά την Ευρώπη έδειξαν μία λύση, η οποία δεν είναι άλλη από την αξιολόγηση όλων των υπαλλήλων. Την ίδια στιγμή, αυτό που είδαμε από την πλειοψηφία των υπαλλήλων είναι μία μαζική αντίδραση σε αυτήν την πρόταση. Μεταξύ μας, καλώς έπραξαν γιατί αξιολόγηση από το κράτος για το κράτος είναι μια διαδικασία-παρωδία της οποίας τα συμπεράσματα θα έχουν εξαχθεί προτού καν ξεκινήσει η έρευνα. Αν, όμως, φέρουμε ιδιωτικές εταιρίες αποκλειστικά για την αξιολόγηση, η οποία θα γίνει με αδιάβλητες διαδικασίες, τότε δεν θα πρέπει να υπάρχει κάποιου είδους αντίδραση. Σωστά; Λογικά σκεπτόμενος, απαντάω καταφατικά.

Πιστεύω ακράδαντα στην σημασία της αξιολόγησης, γιατί έτσι θα μπορέσουμε να ξεχωρίσουμε την ήρα από το στάρι. Όχι για να τιμωρήσουμε την ήρα αλλά για να αντιμετωπίσουμε μία πραγματικότητα που μόνοι μας δημιουργήσαμε. Κλείνω αυτήν την ανάρτηση με την ανάγκη να προσθέσω ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος προτιμά να αποθηκεύει τις αρνητικές πληροφορίες. Είναι λογικό, λοιπόν, να επαναφέρει τις αρνητικές εντυπώσεις πρώτα στο μυαλό του, ξεχνώντας πολλές φορές τις θετικές. Το συμπέρασμα είναι ότι είμαστε καταδικασμένοι να ρέπουμε προς τον αρνητισμό και την αχαριστία. Τουλάχιστον, αν μπορούμε, ας διορθώσουμε και ένα κακώς κείμενο της πατρίδας μέσα στην ματαιότητα της φύσης μας.